Άνθρωποι σαν κι εμάς, που κληρονόμησαν μόνο μία χούφτα με τσαλακωμένα όνειρα, προσπαθούν ασταμάτητα να πλησιάσουν τον παράδεισο και να βάλουν τα σακατεμένα πόδια τους στα μαλαματένια του εδάφη. Κι όμως, ο παράδεισος σαν να σε κοροϊδεύει, μια φεύγει, μια γλιστράει, κι όλο μετακινείται πιο πέρα, πιο μακριά, μέχρι εκεί που σβήνει το βλέμμα του ανθρώπου και σκοτεινιάζει η λογική του.
Ο Πύλος, η Βέρα και οι άλλοι είναι τόσο βαθιά εγκλωβισμένοι στην ψευδαίσθηση της αλλαγής, που δεν ξέρουν αν θα βρουν ποτέ τη δύναμη να κραυγάσουν από μέσα τους: Τελικά πού είναι, πού βρίσκεται ο παράδεισος;
Ίσως εκεί που σε αγαπούν ειλικρινά και σου σκουπίζουν πονετικά το παγωμένο σου δάκρυ...
Ο Βασίλης Ντίλος πάτησε από μικρό παιδί στα κινούμενα εδάφη της λογοτεχνίας. Έλληνας Βορειοηπειρώτης, μεγαλωμένος σε μια φαντασμαγορική πόλη σαν το Αργυρόκαστρο, σ' ένα καθεστώς με απρόσμενες αντιθέσεις, ινδάλματα, χειροκροτήματα, φυλακές και συρματοπλέγματα, βρήκε στη λογοτεχνία το κρυφό του λιμάνι.
Οι θεαταρικές και κινηματογραφικές σπουδές του στα Τίρανα και στη συνέχεια η συμμετοχή του σε θεατρικές παραστάσεις και ταινίες, οι φιλικές σχέσεις, τα ταξίδα του σε όλη την Αλβανία και οι πολυμερείς εκδόσεις του τον βοήθησαν αρκετά στη λογοτεχνική του πορεία.
Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1996 με την έκδοση της δίγλωσσης συλλογής ποιημάτων του Ο Άγιός μου, η οποία χαιρετήθηκε θερμά από τον Αντώνη Σαμαράκη.
Το μυθιστόρημα Ο παράδεισος είναι δίπλα αποτελεί τη δεύτερη παρουσία του στο χώρο των ελληνικών εκδόσεων.
