[...] Ένα από τα πιο σημαντικά και αντιπροσωπευτικά έργα του, "Der Spaziergang" ("Ο Περίπατος"), δημοσιεύεται το 1917. Ενθουσιώδης περιπατητής ο ίδιος, αναφέρεται σ' έναν περίπατο όπου τίποτα και τα πάντα συμβαίνουν, και στον οποίο χωρούν παραλληλισμοί του πολέμου με τη συγγραφή, στηλιτεύσεις της ματαιοδοξίας, ύμνοι στην απλότητα και τη φύση, κριτικές εξομολογήσεις, παρατηρήσεις περί κοινωνικής αδικίας, παραδείσιες φαντασιώσεις και ερωτικές αναμνήσεις.
Ο συγγραφέας αποδεικνύεται ένθερμος και διορατικός παρατηρητής του "μικρού", που συντονίζεται ανεπιφύλακτα με τις πιο ανεπαίσθητες και φευγαλέες ομορφιές της ζωής. Καταφέρνει να καλλωπίσει την υφέρπουσα μελαγχολία του με μια χαμηλόφωνη, αλλά διαπεραστική, σάτιρα που προσφέρει στον αναγνώστη μιαν ιδιόμορφη εικόνα ενός κόσμου "υπό γωνία". Η προσποιητή αφέλεια στη θέαση της πραγματικότητας, η κοινωνική αδεξιότητα και η μελωδία των λέξεων είναι μερικά από τα μέσα που χρησιμοποιεί για να επιτύχει σκηνές απαράμιλλης δεξιοτεχνίας. Η παιχνιδιάρικη ηρεμία του κρύβει από κάτω της τους υπαρξιακούς φόβους του, επιτυγχάνοντας έτσι να κρατήσει ένα κομμάτι του εαυτού του εκτός, να διατηρήσει ένα είδος "απουσίας", που τον φέρνει ταυτόχρονα στη θέση του παρατηρητή και του παρατηρούμενου. [...]
(από την εισαγωγή του βιβλίου)
Ο Ρόμπερτ Βάλζερ γεννήθηκε στο Μπιλ της Ελβετίας το 1878. Στα δεκαεφτά του εγκαταλείπει το πατρικό του σπίτι αρχίζοντας μια ζωή γεμάτη περιπλανήσεις. Κάνει διάφορα επαγγέλματα αλλάζοντας διαρκώς τόπους διαμονής. Μόνο το γράψιμο τον συνεπαίρνει και το 1904 εκδίδεται το πρώτο του βιβλίο: "Οι εκθέσεις του Φριτς Κόχερ". Στη συνέχεια κι ενώ ζει στο Βερολίνο εκδίδει τρία μυθιστορήματα: "Τα αδέλφια Τάνερ", "Ο παραγιός" και "Γιάκομπ φον Γκούντεν". Γίνεται ευρύτερα γνωστός και καταφέρνει να κερδίσει το θαυμασμό του Μούζιλ, του Κάφκα, του Έσσε και του Μπένγιαμιν. Ζει μοναχικά γράφοντας μικρά πεζά ή ποιήματα και κάνοντας μακρινούς περιπάτους ("Κάθε φορά που παίρνω τους δρόμους ερωτεύομαι πάραυτα"). Υποφέρει από κρίσεις κατάθλιψης και παραισθήσεις που τον οδηγούν σε επανειλημμένες απόπειρες αυτοκτονίας. Επιβαρυμένος από το φάσμα της τρέλας (η μητέρα του πέθανε "πνευματικά ασταθής", ένας του αδελφός αυτοκτονεί κι ένας άλλος πεθαίνει σε ίδρυμα για ψυχασθενείς) αποφασίζει το 1929 τον εκούσιο εγκλεισμό του σε νευρολογική κλινική στο Βαλντάου. Στη συνέχεια μεταφέρεται στο φρενολογικό ίδρυμα του Χεριζάου, όπου η κατάθλιψή του διαγνώστηκε λανθασμένα ως σχιζοφρένεια. Εκεί, το 1956, βρήκε το θάνατο κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου στο χιόνι. Από το 1933 έως το θάνατό του, για 22 ολόκληρα χρόνια, δεν έγραψε απολύτως τίποτα. Άλλωστε, όπως έλεγε και ο ίδιος: "Δεν είμαι εδώ για να γράφω, αλλά για να τρελαθώ".
Μη Διαθέσιμο
