Είναι δύσκολο να γράφεις πράγματα για τον εαυτό σου, όταν μάλιστα το κάνεις για πρώτη φορά και αποφασίζεις να εκθέσεις τη μεγαλύτερη δυσκολία της ζωής σου, προκειμένου να περάσεις ένα πολύ σημαντικό μήνυμα: πως, είτε είσαι άτομο με ειδικές ανάγκες είτε όχι, οι δυνατότητες να εκπληρώσεις όνειρα ζωής είναι απεριόριστες όταν παλεύεις με όλες σου τις δυνάμεις για να ζήσεις. Το δικό μου όνειρο ήταν το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας.
Θαρρώ πως γίνεται πραγματικότητα, γιατί ο σεβασμός που νιώθω για το δώρο που ονομάζεται ζωή μου έδωσε τη θέληση, το κουράγιο και την αυτοπεποίθηση που χρειάστηκα.
Το μοιράζομαι μαζί σας και μ' ένα χαμόγελο ψυχής σας βεβαιώνω πως η ζωή είναι ωραία.
Ο Πέτρος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1977. Στα πρώτα χρόνια της ζωής του κατάλαβε ότι η ζωή δεν είναι εύκολη, αντιμετωπίζοντας την αρρώστια του αδελφού του, του πρώτου αγοριού της οικογένειας. Η πάθηση ήταν αρκετά σπάνια και χτυπάει ένα αγόρι στο εκατομμύριο. Η σπάνια αυτή πάθηση με το όνομα προϊούσα μυϊκή δυστροφία του τύπου DUSEN που χτυπάει μόνο αγόρια, χτύπησε και τον μικρό Πέτρο. Χάνοντας τον αδερφό του σε ηλικία 18 ετών, οπλίστηκε με δύναμη, κάνοντας πέρα τις δυσκολίες συνεχίζοντας τη ζωή του, ενώ από τα 6 του χρόνια η πάθηση τον καθήλωσε στο κρεβάτι με τετραπληγία. Κατάλαβε ότι ο πόλεμος είχε αρχίσει και αυτό τον όπλισε με υπομονή και θέληση για να τα καταφέρει στην άνιση αυτή αναμέτρηση. Αποφάσισε να μοιραστεί τη ζωή του και τις εμπειρίες του με τους συνανθρώπους του, με τον μόνο τρόπο που θα μπορούσε να το κάνει. Μέσα από ένα βιβλίο, που γράφτηκε με ένα μόνο χέρι μπροστά σε ένα υπολογιστή. Και ο πόνος έγινε δύναμη, εμπειρία, φως για αυτό το νέο άνθρωπο που η θέλησή του νίκησε και νικάει τις δυσκολίες, βγάζοντάς τον νικητή.
