Στις αρχές του 19ου αιώνα καταγράφεται η κορύφωση των πνευματικών διεργασιών που θα οδηγήσουν εντέλει στο ξέσπασμα της Επανάστασης του 1821. Είναι η περίοδος που οι Έλληνες Διαφωτιστές γνωστοποιούν στους διψασμένους για την ανεξαρτησία συμπατριώτες τους πλήθος μεταφράσεων ευρωπαϊκών συγγραφικών έργων, μοιράζονται προσωπικούς στοχασμούς τους και εκφράζουν τα οράματά τους μέσω της έκδοσης ποικίλων περιοδικών εντύπων, εφημερίδων ή χαρτών. Ανάμεσα στα προηγούμενα, έντονο ενδιαφέρον παρουσιάζει η κυκλοφορία ανώνυμων κειμένων, το περιεχόμενο των οποίων είναι τις περισσότερες φορές -και για ευνόητους λόγους- ιδιαίτερα τολμηρό και ριζοσπαστικό.
Ο «Ρωσσαγγλογάλλος», μία έμμετρη σάτιρα που δημοσιεύτηκε κάπου ανάμεσα στα 1799 και 1810, αντανακλά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ατμόσφαιρα των προεπαναστατικών διεργασιών. Είναι η εποχή που η πλειοψηφία των λογίων αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι η πολυπόθητη λευτεριά εξαρτάται αποκλειστικά από τη δράση των ίδιων των Ελλήνων, οι οποίοι πέρα από τους Οθωμανούς και τη δυσπιστία των Ευρωπαίων, είχαν να αντιμετωπίσουν μια σειρά από «εσωτερικούς» εχθρούς όπως ο ανώτερος κλήρος, οι Φαναριώτες και οι Κοτζαμπάσηδες, καθώς επίσης και την εγωπαθή στάση αρκετών ομογενών εμπόρων και ηγεμόνων, που ενδιαφέρονταν αποκλειστικά για τα συμφέροντά τους.
Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας αποτελεί μία ολοκληρωμένη ανάλυση του «Ρωσσαγγλογάλλου», γραμμένη από τον κορυφαίο Κωνσταντίνο Θ. Δημαρά, τον θεμελιωτή των σπουδών για τον Νεοελληνικό Διαφωτισμό στη χώρα μας. Μία σημαντική στιγμή για τη Σειρά Lux Orbis, που εμπλουτίζει τη βιβλιοθήκη της με ένα ακόμα εκδοτικό διαμάντι.
Ο Κωνσταντίνος Θησέως Δημαράς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Μαΐου 1904 και πέθανε στο Παρίσι στις 18 Φεβρουαρίου 1992. Υπήρξε κριτικός και ιστορικός της νεοελληνικής λογοτεχνίας και ο πρώτος και σημαντικότερος μελετητής του νεοελληνικού διαφωτισμού. Ξεκίνησε τις σπουδές του στην ιατρική, αλλά ύστερα γράφτηκε στην Φιλοσοφική Aθηνών και πήρε τελικά πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το οποίο και τον αναγόρευσε διδάκτορα Φιλολογίας. Tα επιστημονικά του δημοσιεύματα άρχισαν το 1926. Συνεργάστηκε με πολλά έντυπα (όπως οι εφημερίδες "Eλληνικά Γράμματα" και "Πρωΐα", αλλά κυρίως η εφημερίδα "Tο Bήμα" και το περιοδικό "Nέα Eστία"). Tο έργο ζωής του Κ. Θ. Δημαρά είναι η "Iστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας" (πρώτη έκδοση 1948), όπου συνέθεσε γνωστά και άγνωστα στοιχεία καταγράφοντας την πορεία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ερμηνεύοντας και εντάσσοντάς την σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Tο τελευταίο συνθετικό του έργο ήταν το "Kωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: Η εποχή του, η ζωή του, το έργο του", όπου το έργο του μεγάλου ιστορικού θεωρείται από νέα οπτική γωνία, και εξετάζεται ο ρόλος του στη διαμόρφωση των νεοελληνικών νοοτροπιών. Διετέλεσε γενικός διευθυντής του Iδρύματος Kρατικών Yποτροφιών, από τη σύστασή του το 1951, και διευθύνων σύμβουλος του Eθνικού (τότε Bασιλικού) Iδρύματος Eρευνών, επίσης από τη σύστασή του το 1961. Aπομακρύνθηκε και από τις δύο θέσεις από το δικτατορικό καθεστώς, το 1967, και αποδέχτηκε πρόσκληση του πανεπιστημίου της Σορβόννης για να διδάξει στην έδρα Nέας Eλληνικής Λογοτεχνίας, καθώς και να διευθύνει το Nεοελληνικό Iνστιτούτο. Tις θέσεις αυτές διατήρησε έως το 1978, οπότε και αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία.
(Πηγή: Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού)
