Πώς μπορεί να "βγάζουν γέλιο" ο θάνατος και η καταστροφή; η απανθρωπιά και τα ορθωμένα Τείχη;... Η Παλαιστίνια αρχιτέκτων Σουάντ Αμίρι, καθηγήτρια πανεπιστημίου στα Κατεχόμενα, κάνει λογοτεχνία την καθημερινότητα της χώρας της: σαρκάζοντας, ειρωνευόμενη, μην αφήνοντας απ’ έξω ούτε καν τους δικούς της ανθρώπους. Με μοναδικό της όπλο ένα πληκτρολόγιο (κι ένα τηγάνι τεφλόν...), αντιστέκεται στους Ισραηλινούς στρατιώτες, αψηφά τα σημεία ελέγχου, μιλάει στο κομμένο της τηλέφωνο με τον Πρόεδρο Μπους, καγχάζει, σατιρίζει, πολεμάει την Κατοχή, τη βαρβαρότητα και την τρέλα. Μέσα στη σκόνη, τους πυροβολισμούς και τον παραλογισμό, ψάχνει για μία διέξοδο.
Γραφή απλή, χωρίς στολίδια, γυμνή. Ένα βιβλίο που εξηγεί, πληροφορεί, διδάσκει, τέρπει και συγκινεί.
Θα ήταν πολύ καλό να ήταν μόνο λογοτεχνία.
Δυστυχώς, είναι μαρτυρία.
Η Σουάντ Αμίρι γεννήθηκε το 1951 στη Δαμασκό, μεγάλωσε στο Αμάν και σπούδασε αρχιτεκτονική στη Βηρυτό, στο Μίσιγκαν και στο Εδιμβούργο. Έλαβε μέρος στις αραβοϊσραηλινές ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις στην Ουάσιγκτον (1991-93) και υπηρέτησε σε υψηλές θέσεις στο παλαιστινιακό Υπουργείο Πολιτισμού (1994-96). Συγγραφέας πολλών βιβλίων για την αρχιτεκτονική, έχει ιδρύσει το Κέντρο για την Προστασία της Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς (RIWAQ), στο οποίο δραστηριοποιείται με ιδιαίτερο ζήλο. Τιμήθηκε με το βραβείο Viareggio-Versilia στην Ιταλία για το παρόν βιβλίο (2004), που μεταφράστηκε και κυκλοφορεί ήδη σε δώδεκα χώρες. Σήμερα ζει στη Ραμάλα, όπου διδάσκει στο τοπικό Πανεπιστήμιο Μπερζεΐτ.
