Πάντα υπάρχει -ή μήπως υπήρξε;- μια πρώτη φορά, όμως το μυαλό μου κουρκουτιάζει κάθε που προσπαθώ να τη θυμηθώ και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι "η πρώτη φορά" είναι μια μεταφορά, ενώ αντίθετα όλες οι υπόλοιπες όχι. Ως "πρώτη φορά" μπορεί να θεωρηθεί η πρώτη πράξη, ακόμα και αν είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς από φανταστικές "άλλες φορές", κι επικαλούμαι το παράδειγμα της τρυφερής μου γειτόνισσας, της Άλμα, το πρότυπο της ξανθής ομορφιάς, την οποία έσφαξα με ένα ιαπωνικό μαχαίρι, πολύ πριν εμφανιστεί η εκσυγχρονισμένη ιαπωνική εικονογραφία. Ο οργισμένος πρωταγωνιστής του Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν είναι τρόφιμος σωφρονιστικού ιδρύματος. Από εκεί μέσα εξαπολύει λόγιους μύδρους κατά της ανθρωπότητας ενώ ανασυνθέτει την ιστορία της ζωής του, την προσωπική περιπέτεια του στραγγαλιστή της Βοστόνης. Ο αναγνώστης ακολουθεί τα ίχνη του αφηγητή, αληθινά ή ψεύτικα. Είναι πραγματικά αυτός που ισχυρίζεται; Είναι ο στραγγαλιστής, είναι ο δράστης όλων των φόνων που διηγείται; Το τοπίο των περιπετειών του είναι όντως η Βοστόνη; Το East Coker; Ίσως να είναι απλώς ένας σύγχρονος μοναχικός άνθρωπος, θύμα και εκτελεστής της αρχής ότι ο καθένας είναι ένας τρελός για τον άλλον.
Μη Διαθέσιμο
