Ο Νίκος Φρονιπόπουλος ήταν μαθητής μου στο μάθημα της μουσικής στο γυμνάσιο στις αρχές της δεκαετίας του '70. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τη μουσική και ιδίως για το ρεμπέτικο. Παίζοντας μπουζούκι, άρχισε να ασχολείται από νωρίς με την κατασκευή του. Τελειώνοντας τις εγκύκλιες σπουδές του είχε πάρει την απόφασή του. Σ' ένα σχολείο όπου οι αποφοιτούντες προσβλέπουν σε επαγγέλματα που οδηγούν στις "υψηλές" επιστήμες και στην εξουσία, ο Νίκος πρωτοτυπώντας διάλεξε το "ταπεινό" επάγγελμα του οργανοποιού. Έχουν περάσει από τότε πάνω από τριάντα χρόνια και ο Νίκος όχι μόνο έμεινε πιστός στην επιλογή του, αλλά εξελίχθηκε σε κορυφαίο τεχνίτη που μπορεί πια να φτιάχνει εξαιρετικά μπουζούκια κι άλλα όργανα όπως λαούτα, βιολιά κτλ. Ο Νίκος ενδιαφέρεται ιστορικά και θεωρητικά για θέματα σχετικά με την ειδικότητά του. Και με αυτό το βιβλίο μας παρέχει εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον Ταμπουρά του Μακρυγιάννη, αποκαλύπτοντας στοιχεία που αφορούν τόσο στην προέλευσή του όσο και στην ιστορία της οργανοποιίας στο νεοσύστατο νεοελληνικό κράτος.
Μάρκος Φ. Δραγούμης
Ο Νίκος Φρονιμόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1958. Ασχολήθηκε αρχικά με το θέατρο και τη μουσική. Τελείωσε τη Δραματική Σχολή Πέλου Κατσέλη, μαθαίνοντας παράλληλα παραδοσιακό τρίχορδο μπουζούκι και βιολί. Εργάστηκε αρκετά χρόνια σαν μουσικός και δάσκαλος μπουζουκιού. Με την κατασκευή και τη συντήρηση οργάνων ασχολείται από το 1975. Σαν οργανοποιός ξεκίνησε ως αυτοδίδακτος, γνωρίζοντας στη συνέχεια από κοντά τη δουλειά πολλών από τους παλιότερους μαστόρους. Παράλληλα μελέτησε την ξένη κυρίως βιβλιογραφία σχετικά με την κατασκευή των λαουτοειδών και του βιολιού. Αργότερα παρακολούθησε σεμινάρια για το βερνίκι, την τεχνολογία των υλικών και την ακουστική των μουσικών οργάνων. Κατασκεύασε το πρώτο του βιολί το 1994, ακολουθώντας τις αρχές της Ιταλικής Σχολής. Το καλοκαίρι του 1997 στην Πάρμα, γνώρισε από κοντά το Renato Scrollavezza, έναν από τους σημαντικότερους Maestro Luthier του αιώνα μας. Μέχρι σήμερα έχει κατασκευάσει περισσότερα από 250 όργανα της οικογένειας του λαούτου και του βιολιού, ακολουθώντας τις αρχές και τη δεοντολογία της Καλλιτεχνικής Οργανοποιίας. Το 1994 αποκατέστησε λειτουργικά τον Ταμπουρά του Στρατηγού Μακρυγιάννη. Έχει κάνει επίσης εργασίες συντήρησης σε αρκετά όργανα της Συλλογής Φοίβου Ανωγειανάκη του Μουσείου Ελληνικών Λαϊκών Οργάνων, καθώς και σεπολλά όργανα ιστορικών ελλήνων κατασκευαστών. Δίδαξε κατασκευή οργάνων στο σεμινάριο "Ένηχα 91" (ΙΕΜΑ, Αθήνα 1991). Εδώ και 15 χρόνια συλλέγει στοιχεία και μελετά τους τρόπους δόνησης των λαουτοειδών (modes) και τηνεξέλιξή τους στη διαδικασία της κατασκευής. Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη και πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Καλλιτεχνικής Οργανόποιΐας. Σήμερα ζει και εργάζεται στα Λεγραινά Λαυρεωτικής.
