Ο "Οδηγός για μια ευτυχισμένη ζωή" δημοσιεύθηκε το 1806 και αιφνιδίασε το κοινό, καθώς το όνομα του Φίχτε είχε παλαιότερα συνδεθεί με την "έριδα για την αθεΐα", όταν ο φιλόσοφος κατηγορήθηκε ότι μετέτρεπε τον Θεό σε απλό αξίωμα του Λόγου. Ο Φίχτε, ωστόσο, αναζητούσε πάντοτε τον ζώντα Θεό, αν και χρειάστηκε αρκετά χρόνια μέχρι να αποκτήσει τον εννοιολογικό εξοπλισμό για να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη φιλοσοφία της ευτυχισμένης ζωής. Το παρόν έργο, αποκορύφωμα της εκλαϊκευμένης διδασκαλίας του, με την οποία ευελπιστούσε ότι το κοινό θα κατανοούσε όσα δεν κατανόησε με την Επιστημολογία του, εκθέτει την αντίληψή του για την ενότητα του ανθρώπου με τον Θεό, από την οποία εξαρτάται και η ευτυχία του. Ο Φίχτε διεξέρχεται πέντε δυνατές στάσεις ζωής, που κορυφώνονται στον θεωρητικό-φιλοσοφικό βίο, και καταδεικνύει τη σημασία των απόψεων του για τον πρακτικό βίο του ανθρώπου. Η επίδραση του έργου αυτού δεν περιορίστηκε στην εποχή του, αλλά επεκτάθηκε και στους επόμενους δύο αιώνες.
Ο Φίχτε, ένας εκ των κορυφαίων φιλοσόφων του Γερμανικού Ιδεαλισμού, πέρασε στο προσκήνιο το 1792, με την ανυπόγραφη δημοσίευση του έργου του "Απόπειρα κριτικής κάθε Αποκαλύψεως". Όταν ο Καντ φανέρωσε τον πραγματικό συγγραφέα, αυτός έμελλε να γίνει γνωστός εν μία νυκτί. Το 1794 ο Φίχτε έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ιένας, την οποία θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει αργότερα λόγω της "έριδας για την αθεΐα". Εν τέλει ο Φίχτε θα γίνει καθηγητής και πρώτος εκλεγμένος πρύτανης του Πανεπιστημίου του Βερολίνου. Το βασικό θεωρητικό του έργο είναι η "Επιστημολογία", όπου διατυπώνεται η φιλοσοφία του Εγώ, με την οποία ο Φίχτε υπερβαίνει τον καντιανό κριτικισμό. Με στόχο να καταστήσει τη σκέψη του κατανοητή στο πλατύτερο κοινό, ο φιλόσοφος συνέγραψε αρκετά έργα εκλαϊκευμένου χαρακτήρα.
