ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
Σβήνουν οι άνθρωποι
Σαν τις σκιές
Χαράματα στα πεζοδρόμια.
Ξένοι με ξένων σιωπή
Να τους βαστάει το χέρι στο φευγιό.
Κι όσοι θυμούνται
Ρίχνουν το βλέμμα στο κενό για λίγο
Κι έπειτα ξεχνούν.
Είναι το σύνηθες
Γιατί αλλιώς δεν έχει άλλο μέλλον
Μήτε παρόν αυθύπαρκτο και βιωμένο από κοινού
Κι ως είναι φυσικό
Όσο φυτεύεις παρελθόν κι αυτό θεριεύει
Θερίζεις χάπια ή οινόπνευμα
Ή όποια άλλη τρέλα είναι συμβατή
Για να σταθεί και να ριζώσει ο νους.
Μα δεν κρατούν τα γόνατα
Και τα τραγούδια και τα ποιήματα
Και θέλει κι άλλο λίγο ακόμα
Κι όλοι μας ξέρουμε
Η ιστορία αυτή πού καταλήγει.
