Για την ελληνική σκέψη, αν η κοινωνία των ανθρώπων οφείλει να υποτάσσεται στον "αριθμό" και το "μέτρο", η φύση αντιπροσωπεύει μάλλον την επικράτεια του "περίπου", όπου δεν μπορεί να εφαρμοσθεί κανένας σχεδόν ακριβής υπολογισμός, κανένας αυστηρός λογισμός. Ο ελληνικός λόγος δεν διαμορφώθηκε τόσο μέσα από την ανθρώπινη επαφή με τα πράγματα, όσο μέσα από τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Αναπτύχθηκε λιγότερο δια μέσου των τεχνικών που δρουν στον κόσμο και περισσότερο μέσω εκείνων που κατακτούν τους άλλους και που έχουν κοινό εργαλείο τη γλώσσα: με την τέχνη του πολιτικού, του ρήτορα, του δασκάλου. Ο ελληνικός λόγος είναι εκείνος που με τρόπο θετικό, στοχαστικό, μεθοδικό επιτρέπει να επιδράσουμε στους ανθρώπους, όχι να αλλάξουμε τη φύση. Τόσο ως προς τα όριά του, όσο και ως προς τις καινοτομίες του, είναι παιδί της πόλης.
