Aρχές του 1900. Ο συγγραφέας Αντρέ Λερί, απαντώντας στο κάλεσμα μιας άγνωστης θαυμάστριας, επιστρέφει στην Ισταμπούλ, όπου είκοσι χρόνια πριν είχε ζήσει έναν τραγικό έρωτα. Παρ' όλο που η πόλη εκσυγχρονίζεται και χάνει την ατμόσφαιρα και τη γραφικότητά της, κάποια ήθη και έθιμα παραμένουν αναλλοίωτα. Οι γυναίκες εξακολουθούν να ζουν μια κρυφή κι αθέατη ζωή πίσω από τα πέπλα τους και τα πυκνά καφασωτά των χαρεμιών. Οι περισσότερες αποδέχονται τον εγκλεισμό σαν κάτι φυσικό κι αμετάβλητο, κάποιες άλλες όμως, που είχαν την ευκαιρία να μορφωθούν, συνειδητοποιούν την καταπίεση κι εξεγείρονται. Ανάμεσά τους και η Τζανάν, η νεαρή θαυμάστρια του Λερί. Εξεγερμένη αλλά ανίκανη να επιβάλει τις επιθυμίες της στον πατέρα της και στο σύζυγο-αφέντη, δραπετεύει, με κίνδυνο της ζωής της, στον κόσμο ενός εξιδανικευμένου έρωτα, που τρέφεται από τις κρυφές συναντήσεις και την αλληλογραφία της με το Γάλλο συγγραφέα.
Πόσο θα μπορέσει ν' αντέξει το διχασμό ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο; Πόσο θα αρνείται την αγάπη που πάλλεται στην καρδιά της; Και τι θα κάνει όταν το αδιέξοδο απαιτήσει μια λύση;
Εξαίρετος στις περιγραφές του, ο Γάλλος Ακαδημαϊκός και συγγραφέας Πιερ Λοτί μας οδηγεί με τη μελαγχολική πέννα του στα σοκάκια, τα υψώματα και τις αποβάθρες της Κωνσταντινούπολης, όπου παίζεται ένα ασυνήθιστο και ιδιόρρυθμο δράμα.
Ο Πιερ Λοτί γεννήθηκε το 1850 και πέθανε το 1923. Υπήρξε αξιωματικός του Ναυτικού για σαράντα δύο χρόνια, πράγμα που του έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο σχεδόν, και να διαμείνει για μεγάλα χρονικά διαστήματα έξω από τη Γαλλία. Πνεύμα ανήσυχο και μελαγχολικό, υποφέροντας από ένα μόνιμο άγχος χρόνου, ο Λοτί δραπέτευσε προς τις εξωτικές χώρες, που του ενέπνευσαν και όλα σχεδόν τα έργα του. Αποδείχθηκε ένας ευαίσθητος και διεισδυτικός παρατηρητής, ιδιαίτερα προσεκτικός στις συνέπειες της αποικιοκρατικής πολιτικής της Γαλλίας και της Αγγλίας. Στα μυθιστορήματά του, στα οποία βρίσκουμε πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, δίνει λιγότερη βαρύτητα στην πλοκή, και περισσότερη στην ατμόσφαιρα, την οποία περιγράφει με την τέχνη ενός ιμπρεσιονιστή, καταφέρνοντας να κάνει τον αναγνώστη συνταξιδιώτη του. Από την Τουρκία των "Απογοητευμένων" (1906) και της "Αζιγιαντέ" (1879) (θα κυκλοφορήσει προσεχώς από την "Ωκεανίδα"), περνά στις φυσικές καλλονές της Ωκεανίας με το "Ραραχού" (1880), που αργότερα θα πάρει τον τίτλο "Ο γάμος του Λοτί", και στην αισθησιακή και τραγική Αφρική με το "Μυθιστόρημα ενός σπαχή" (1881), για να καταλήξει στην Ιαπωνία ("Μαντάμ Κρυσαντέμ", 1888, που ενέπνευσε στον Πουτσίνι την όπερα "Μαντάμ Μπατερφλάυ"). Παντού, οι περιγραφές του είναι μια απόλαυση, ένας πρωτότυπος ταξιδιωτικός οδηγός που εισχωρεί στο βάθος του κάθε τόπου και των ανθρώπων του.
Το 1921 παθαίνει ημιπληγία, και δεν μπορεί πλέον να γράψει. Θα αφήσει την τελευταία του πνοή τον Ιούνιο του 1923, από πνευμονικό οίδημα. Η πατρίδα του τον είχε ήδη τιμήσει, ανακηρύσσοντάς τον μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, το 1891.
Μη Διαθέσιμο
