Οι άφαντοι

"ΛΩΤΟΦΑΓΟΙ":
Αυτή δεν είναι η σιωπή που ταιριάζει στον απόηχο, όποτε χαλασμός
Γιατί των ονείρων μας οι δορκάδες, ακρίτες του Γαλαξία
Δεν συναινούν σ' από σκοπού τρόμο καινούργιο
Στο πάντοτε ακέραιο του Αιγαίου και της βοής του.
Και μόνο ό,τι απόμεινε από το σώμα του καιρού εκείνου
και του ακόμα πιο παλιού
Γαλήνιο και αείχρονο επιπλέει καταμεσής του πελάγου
Σώζοντας στην άνυδρη αγκαλιά του
Εκείνα που μείναν ανερμήνευτα.
Τα καλοκαίρια ετούτα δεν έχουν να κάνουν με μας
Έτσι ανέγνωμους που μας αποκαλούν
Αφού κανένας από εκείνους δεν μάθαμε αν επέστρεψε
Στο έχει του.
Μοναχά οι ζωγραφιές στους τοίχους των σπιτιών ιστορούν.
Οι ξένοι που μας έρχονται και μας ξανάρχονται
Πουλιά αποδημητικά, με λόγια λιγοστά και σουσούμια αλλιώτικα
Μας πληρώνουν για τον ύπνο και το κρασί που ήπιαν και φεύγουν
Αλλά τα δυο δελφίνια δικά μας μένουν εδώ
Απόθεμα αδαπάνητο.
Και οι ψυχές μας πλυντήρια, αποκαθαίρονται
Με τέτοια κέρδη εφήμερα που σοδιάζομε
Της ανάγκης ανταλλάγματα
Όμως οι γυναίκες μας παραλογισμένες και τα παιδιά μας
Κατά πού στρέφουν επίμονα το βλέμμα τους;
Σε ποιους πλέον ανήκουμε και τί μας απομένει;