Ειπώθηκε ότι ο κεντρικός ήρωας στο έργο αυτό υπήρξε υπαρκτό πρόσωπο. Συγκεκριμένα είπαν ότι ο μεγάλος συγγραφέας ενσαρκώνει στον ήρωα του Βερχοβένσκι, έναν εξτρεμιστή δολοφόνο, θέλοντας τάχα έτσι να χτυπήσει τις αντιλήψεις των αναρχικών της εποχής του, οι οποίοι, φυσικά, αντιπροσώπευαν ένα συνονθύλευμα από ιδεολόγους χωρίς καμιά συνοχή. Η αλήθεια για μας είναι ότι ο συγγραφέας είχε διαφορετικούς οραματισμούς όταν έγραφε το έργο του. Ξέρουμε ότι έβλεπε την ανάγκη του ανθρώπου να αναγεννηθεί. Δεν άντεχε στην ιδέα ότι ο άνθρωπος έπρεπε να απομακρυνθεί από τον Θεό και τη χριστιανική πίστη. Οι ιδεολογικές αναταραχές της εποχής τον άφηναν ουσιαστικά αδιάφορο, αναλύοντας όμως τον παράγοντα "άνθρωπος" κατέληγε σε συμπεράσματα που οδηγούσαν αναπόφευκτα στη δημιουργία ηρώων που δεν μπορούσαν παρά να αντιπροσωπεύουν "υπαρκτούς" χαρακτηριστικούς τύπους. Το φαινόμενο αυτό είναι κανόνας. Σε κάθε έργο οι ήρωες, καλοί ή κακοί, αντιπροσωπεύουν μια κάποια πραγματική παρουσία, με άλλα λόγια κάθε ήρωας ενός μυθιστορήματος έχει και έναν "σωσία", αν δεν είναι στην κυριολεξία ένα μοναδικό "πρότυπο" του δημιουργού συγγραφέα, αλλά και σ' αυτή την περίπτωση ο κανόνας ουσιαστικά δεν αναιρείται
Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου του 1821 στη Μόσχα. Ο πατέρας του, Μιχαήλ Αντρέγεβιτς, ήταν στρατιωτικός γιατρός, Το 1838 γίνεται δεκτός στη Στρατιωτική Ακαδημία Μηχανικών της Πετρούπολης, στην οποία έδωσε εξετάσεις διότι αυτό απαιτούσε ο πατέρας του, και χωρίζεται από τον αδελφό του. Ο Μιχαήλ Αντρέγεβιτς δολοφονείται το 1839 στο κτήμα της οικογένειας, στην επαρχία της Τούλα. Η δολοφονία του πατέρα Ντοστογέφσκι συνταράσσει τον Φιοντόρ. Υπηρέτησε στο στρατό για ένα μικρό χρονικό διάστημα αλλά τον εγκατέλειψε γρήγορα για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Μελέτησε την κοινωνία και τον κόσμο όχι θεωρητικά αλλά στην πράξη. Θέμα των έργων του, η ίδια η ζωή. Είδε από κοντά τις υποβαθμισμένες συνοικίες, γνώρισε τη φτώχεια, τον πόνο, την εξαθλίωση των ταπεινών ανθρώπων και στη συνέχεια μετέφερε τις εικόνες αυτές στα μυθιστορήματα του. Ασχολήθηκε με τον άνθρωπο και την κοινωνία και υπήρξε αγωνιστής και επαναστάτης. Εναντιώθηκε στην πολιτική του Τσάρου Νικολάου του Α΄. Αυτή του η στάση είχε αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για συνωμοσία και να καταδικαστεί σε τετραετή φυλάκιση. Τα χρόνια του εγκλεισμού του στις φυλακές του Όμσκ υπέφερε τρομερά βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Το 1857 νυμφεύεται τη Μαρία Ντμιτρίεβνα Ισάεβα, και το 1859, μαζί με τη σύζυγό του, λαμβάνουν την άδεια που τους επιτρέπει να εγκατασταθούν στην Ευρωπαϊκή Ρωσία. Το 1859 εκδίδει στην Πετρούπολη μαζί με τον αδελφό του δύο περιοδικά τα οποία ,όμως, δεν σημείωσαν επιτυχία με αποτέλεσμα ο Ντοστογιέφσκι να βρεθεί καταχρεωμένος. Ο μόνος τρόπος για να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπληρώσει τα χρέη του ήταν η συγγραφή. Άρχισε λοιπόν να γράφει συνέχεια και ακούραστα με αποτέλεσμα να καταφέρει να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του σχετικά άνετα. Σ’ αυτό το διάστημα έγραψε τα καλύτερα του έργα: "Ο παίχτης", "Οι αδερφοί Καραμαζώφ", "Έγκλημα και Τιμωρία", "Ο Ηλίθιος", "Οι δαιμονισμένοι". Όταν κατάφερε πλέον να ανασάνει από το βάρος των χρεών ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού "Πολίτης" και λίγα χρόνια αργότερα εξέδωσε το δικό του περιοδικό, "Το Ημερολόγιο ενός συγγραφέα", που σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκδοτικές εμπειρίες σημείωσε τεράστια επιτυχία. Στις 9 Φεβρουαρίου του 1881, ο Φιοντόρ Μιχαΐλοβιτς Ντοστογέφσκι υπέκυπτε σε αγνώστου αιτίας πνευμονική αιμορραγία. Ετάφη στο κοιμητήριο της μονής Αλεξάντερ Νιέφσκι, στην Πετρούπολη. Άλλα έργα του είναι τα μυθιστορήματα: "Ο φτωχόκοσμος", "Λευκές νύχτες", "Ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι", "Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων", "Το υπόγειο". Υπήρξε μέλος της Ακαδημίας Επιστημών και η προσφορά του στην παγκόσμια λογοτεχνία είναι διεθνώς αναγνωρισμένη. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους μυθιστοριογράφους όλων των εποχών και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Μη Διαθέσιμο
