Το ζήτημα των πανεπιστημίων, που αποφεύγεται επί πολύ και από τους πάντες, τίθεται εκ νέου σήμερα, και μάλιστα με τρόπο πιεστικό, καθώς στα ανώτατα ιδρύματα παρουσιάζεται ανεπάρκεια υλικοτεχνικής υποδομής - για έναν πληθυσμό που πενταπλασιάστηκε από το 1968 -, δυσαναλογία μεταξύ θεωρητικών και θετικών σχολών, χαμηλά ποσοστά επιτυχίας, ανικανότητα προσαρμογής τους στις επιτακτικές αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου. Οι μεταρρυθμίσεις βέβαια δεν έλειψαν τα τελευταία χρόνια, θα λέγαμε μάλιστα ότι διαδέχτηκαν, η μια την άλλη, με έναν τόσο γρήγορο ρυθμό που είναι σήμερα απαραίτητο να διακοπούν προσωρινά ώστε να δοθεί ο χρόνος να σκεφτούμε σε βάθος το τι μπορεί και τι οφείλει να είναι το πανεπιστήμιο στην εποχή της δημοκρατίας. Ο Alain Renaut περιγράφει σε τούτο το βιβλίο την ιστορία των επαναστάσεων του πανεπιστημίου από την ίδρυσή του κατά το Μεσαίωνα μέχρι τις σύγχρονες συζητήσεις των Αμερικανών, περνώντας από το γερμανικό μοντέλο του 1809 και τον γαλλικό ρεπουμπλικανικό ελιτισμό γύρω στα 1880. Ξεκινώντας από το ιστορικό αυτό πανόραμα που αντανακλά το μέλλον του θεσμού, ανοίγει προοπτικές στοχεύοντας την ενσωμάτωση του πανεπιστημίου στην εξέλιξη της νεωτερικότητας που συνοδεύει τη δυναμική των δημοκρατικών κοινωνιών.
Ο Αλαίν Ρενώ γεννήθηκε το 1948. Είναι καθηγητής της φιλοσοφίας και διευθυντής του τμήματος φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Paris IV). Θεωρείται από τους πρωταγωνιστές της επιστροφής της πολιτικής φιλοσοφίας στο επίκεντρο των φιλοσοφικών αναζητήσεων στη Γαλλία. Έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με το ζήτημα των αξιών που συνδέονται με το θεμελιώδες πρόταγμα της νεωτερικότητας, και οι οποίες εδώ και δύο αιώνες μετασχηματίζουν σε βάθος τις δημοκρατικές κοινωνίες.
Ο Αλαίν Ρενώ έχει ασχοληθεί επίσης με τα θέματα του ατομισμού, του φιλελευθερισμού, του κοινοτισμού, της πολυπολιτισμικότητας, των δικαιωμάτων, καθώς και με την ηθική φιλοσοφία και τη φιλοσοφία του δικαίου. Σε συνεργασία με τον Λυκ Φερύ αμφισβήτησε τον αντιουμανισμό που κυριαρχούσε στη γαλλική φιλοσοφική σκηνή τη δεκαετία του '60. Έχει μεταφράσει στα γαλλικά την "Κριτική της κριτικής δύναμης" και την "Κριτική του καθαρού λόγου" του Καντ, συμβάλλοντας έτσι αποφασιστικά στην αναβίωση του ενδιαφέροντος της γαλλικής επιστημονικής κοινότητας για το καντιανό έργο. Έχει μεταφράσει επίσης έργα των Φίχτε, Αντόρνο και Κασίρερ.
Διευθύνει το περιοδικό "Raison publique".
