Πάμε λοιπόν σαν οικογένεια Μαζί στις λύπες, μαζί και στις χαρές Μα οι χαρές τελειώσανε Μείναμε μόνο λύπες Λύπες βαριές, οδυνηρές Σκληρές απάλευτες φωνές Στοιχειώνουν τα όνειρά μας Μα δεν θα φύγουμε ποτέ Απ’ τ' άγια χώματά μας Εδώ, για πάντα εδώ, και μόνο εδώ Θα μείνουμε κολώνες Σε φλογισμένο σανατόριο θαμώνες Μες του καπνού την ασφυξία Στων σαλονάτων την αδιαλλαξία Την κακία μα και τη μαλακία. Θα το παλέψω όσο μπορώ Δεν θα λυγίσω, θα προχωρώ Ώσπου να βρω Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα Αλλά και τη δική μου Τη χαμένη την οντότητα Κάπου θα βρω μια όαση Κι ένα φεγγάρι Κάπου και τον πατέρα μου Της άνοιξης κλωνάρι Δεν είμαστε αποστάτες Δεν είμαστε ακροβάτες Επιβάτες σε τραίνο χωρίς επιστροφή Και διαβάτες αδερφοί στην ίδια τη ζωή Δεν είμαστε αποστάτες Δεν είμαστε ακροβάτες Είμαστε του Αντώνη Δούση ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ...
