Τώρα μια παράξενη Ελληνίδα έρχετα να μας απλώσει σαν σε απέραντο ζωγραφιστό χαλί ένα «γκοπλέν» 450 και πλέον σελίδων, τον ανθρώπινο «χάρτη των Ινδιών», που γνώρισε στα πολλά ταξίδια της... Μιλάω για το αφήγημα –παραλήρημα– Γάγγης ποταμός Οι Ινδίες μου της κυρίας Κάτιας Αντωνοπούλου... ένα παραμιλητό χωρίς ανάσα· ξετυλίγεται αενάως με την –οξύμωρο κι όμως έτσι είναι– αδιάκοπη αποσπασματικότητα των ονείρων και μέσα στο πλαίσιο της αφήγησης ενός συγκεκριμένου ταξιδιού... Οδοιπορικό στα χίλια μονοπάτια και ζωγράφισμα των μυρίων προσώπων των Ινδιών... Ταξίδι στον τόπο, στο χρόνο και στις ψυχές των ανθρώπων...
ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Ο Ταχυδρόμος, 17.7.1988
Οι Ινδίες μου είναι ένα συγκινητικό βιβλίο, ένα βιβλίο γραμμένο με κομμένη την ανάσα, μ' ενθουσιασμό και βιασύνη ανθρώπου που θέλει να τα πει όλα κι αμέσως σε αγαπημένο πρόσωπο. Θέλει να μοιραστεί με τους αναγνώστες όσα έζησε κι όχι απλώς να τους πληροφορήσει για όσα είδε.
ΠΕΤΡΟΣ ΑΜΠΑΤΖΟΓΛΟΥ, Το Βήμα, 17.7.1988
"Γεννήθηκα στην Kαλαμάτα μια πρωταπριλιά. Παρακάμπτω λοιπές ληξιαρχικές λεπτομέρειες, αφού τα χρόνια προχωρούν δίχως να με ρωτούν. Eίπα λοιπόν να ξεστρατίσω μήπως με ξεχάσουν και τα ξεχάσω παραμένοντας έως τελευταίας ρανίδας νέα, ή έστω νεάζουσα, καταπώς θα λεν οι φαρμακόγλωσσες.
Tο ελιξίριο της νεότητας, που λέγεται Tαξίδι, μου επιτρέπει να διατηρώ αυτή τη ζωογόνα αυταπάτη, ελπίζω δίχως ρεζιλίκια, καλού κακού, πάντως, γυμνάζομαι ανελλιπώς.
H ζωή μού χάρισε ένα θείο δώρο στο πρόσωπο του Tζιμ Oυίλσον που συνάντησα στην Ύδρα και παντρευτήκαμε σχεδόν αμέσως στα κρυφά και που με ακολούθησε αγόγγυστα κι άλλοτε γογγύζοντας γοερά, μα πάντα γενναιόδωρα τη ψυχή, στο κυνήγι του εκ γενετής έρωτά μου που λέγεται Tαξίδι."
Μη Διαθέσιμο
