Παρά τη διακηρυγμένη απέχθειά της για το μελόδραμα, η Έλιοτ δεν μπόρεσε να αποφύγει πλήρως την επιρροή του. Στις "Κακοτυχίες του αιδεσιμότατου Έιμος Μπέρτον", για παράδειγμα, βλέπουμε ότι ο εφημέριος, η σύζυγός του και μια αδέκαρη κόμισσα αμφίβολης ηθικής σχηματίζουν ένα κλασικό ερωτικό τρίγωνο στο βουκολικό Γουόργουικσαϊρ - το είδος ακριβώς του σκανδάλου που θα ενθουσίαζε τις σκανδαλοθηρικές εφημερίδες ακόμη και εκείνης της εποχής. Η Έλιοτ μάς παρουσιάζει τον αιδεσιμότατο Μπέρτον ως "έναν άνθρωπο που οι αρετές του δεν ήταν ηρωικές και δεν φώλιαζε κάποιο κρυφό αμάρτημα στο στήθος του· που δεν τον τύλιγε το παραμικρό μυστήριο, αλλά ήταν πρόδηλα και καταφανώς πεζός". Ωστόσο υπάρχει ένα μυστήριο γύρω από τον Έιμος Μπέρτον. Μπορεί να μην το αντιλαμβάνεται ο ίδιος -περιφέρεται ανύποπτος σε όλο το έργο σαν να είναι δεμένα τα μάτια του, πέφτοντας από τη μια παγίδα στην άλλη- αλλά το μυστήριο υπάρχει. Ο αιδεσιμότατος Έιμος Μπέρτον δεν είναι καχύποπτος -μάλιστα αυτό είναι ένα από τα σοβαρότερα ελαττώματά του- αλλά ο αναγνώστης δεν πάσχει από τέτοια έλλειψη. Έτσι, μπορούμε ν' απολαύσουμε την εξέλιξη του σκανδάλου και να στοχαστούμε τις θλιβερές συνέπειές του, προς μεγάλη ικανοποίηση της Τζορτζ Έλιοτ...
H αγγλίδα μυθιστοριογράφος Tζωρτζ Έλιοτ θεωρείται μία από τις μεγάλες μορφές της αγγλικής λογοτεχνίας. Tο πραγματικό της όνομα ήταν Mary Anne Evans. Γεννήθηκε στο Γουοργουικσάιρ της Αγγλίας το 1819. Βαθιά θρησκευόμενο παιδί, δίδασκε στο κατηχητικό από ηλικία δώδεκα ετών. Ως μαθήτρια βρέθηκε υπό την επιρροή διαφόρων ευαγγελιστών, μεταξύ των οποίων και του αιδεσιμότατου Τζον Έντμουντ Τζονς, ενός ιεροκήρυκα που εμφανίζεται αργότερα σε κάποια μυθιστορήματά της. Αργότερα, όμως, όταν μετακόμισε στο Κόβεντρι το 1841, γνωρίστηκε με τον Τσαρλς και την Καρολάιν Μπέι, που ήταν ελεύθερα σκεπτόμενοι θρησκευόμενοι. Η επιρροή τους την έκανε να αναθεωρήσει πολλές από τις ευαγγελικές απόψεις της αλλά η θρησκεία συνέχισε να παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή της και στο έργο της. Μέσω των Μπέι, ανέλαβε να μεταφράσει το "Η ζωή του Ιησού" του Στράους και γνωρίστηκε με τον εκδότη Τζον Τσάπμαν, που την προσέλαβε ως δημοσιογράφο στο Ουεστμίνστερ Ριβιού το 1851. Το 1856 δημοσίευσε εκεί ένα άρθρο με τον τίτλο "Ανόητα μυθιστορήματα από ανόητες μυθιστοριογράφους", όπου καυτηρίαζε τις γυναίκες συγγραφείς της εποχής για τον μελοδραματισμό, το στομφώδες ύφος και τις υπερβολές των έργων τους, καθώς και για την άγνοιά τους για τη ζωή πέρα από τα περιορισμένα όρια του κοσμικού κύκλου τους. Δέκα μέρες αργότερα έπιασε την πένα της κι άρχισε να γράφει το πρώτο της έργο, "Οι κακοτυχίες του αιδεσιμότατου Έιμος Μπάρτον", που δημοσίευσε με το αντρικό ψευδώνυμο Τζωρτζ Έλιοτ. Τα επόμενα έργα της, μεταξύ των οποίων το "Adam Bede", "The Mill on the Floss", το "Silas Marner", το "Middlemarch" -που θεωρείται από πολλούς το κορυφαίο της- την καθιέρωσαν ως μία από τις μεγαλύτερες συγγραφείς της εποχής της. Χρησιμοποιούσε συχνά εκκλησιαστικά και κοινωνικά θέματα και τελειοποίησε την τέχνη της ανάλυσης των χαρακτήρων, προετοιμάζοντας το έδαφος για το "μοντέρνο" μυθιστόρημα. Την εποχή που άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου δημιούργησε στενή φιλία με τον Χέρμπερτ Σπένσερ και αργότερα με τον συγγραφέα Τζωρτζ Χένρι Λιούις, με τον οποίο συζούσαν χωρίς να παντρευτούν, αφού ο Λιούις δεν είχε πάρει διαζύγιο από την γυναίκα του. Μετά το θάνατο του Λιούις το 1878, η Έλιοτ παντρεύτηκε τον σαραντάχρονο Τζων Ουόλτερ Κρος το 1880, αλλά λίγο αργότερα πέθανε και, το 1882, ετάφη δίπλα στον Λιούις.
