"Το βιβλίο μνημονεύει τη σκοτεινή αίθουσα ως ένα από τα τρία στοιχεία απόλαυσης του σινεμά. Αποτελεί φιλόπονο συλλεκτικό έργο ενός πιστού του κινηματογράφου ως λαϊκού θεάματος και ντοκουμέντο ιστορικής έρευνας. Έχει την ψυχή του ευαίσθητου και αλκοολικού θεατή μέσα του και τη σωστική φροντίδα του "ανώνυμου" χρονικογράφου μιας εποχής απ' έξω του. Αρχίζει με τη γενεαλογία των ονομάτων των αιθουσών της Θεσσαλονίκης. [?] Παρεκβαίνει μετά προς την περιοχή των επιγείων θεοτήτων που πέρασαν κι από τη Θεσσαλονίκη "ωραίες και μοιραίες" για την παρηγοριά του λαού και τις στιγμιαίες εξάψεις του. Ρίχνει μερικές σκέψεις του στο χαρτί υπερασπίζοντας την παντομίμα. Παρακολουθεί τα πρώτα βήματα του ελληνικού κινηματογράφου, συμπληρώνοντας τις πληροφορίες του με χαριτωμένα σχόλια, κρίσεις και αναφορές. Τέλος, καταγράφει τις ταινίες που προβλήθηκαν στη Θεσσαλονίκη μέχρι το 1944. Με στοιχεία ξεθαμμένα από βιβλία ξένων στρατιωτικών, λευκώματα κυριών και σκόρπια φύλλα εφημερίδων. Την "υπόθεση" μερικών ταινιών απ' αυτές την ιστορεί σαν παραμύθι. Ωσότου φτάνει στον Επίλογο με μιαν αίσθηση, θα λέγαμε, πληρότητας και κορεσμού του αφηγητή που έκανε το παν για να τροφοδοτήσει τη ροή του λόγου του με οποιοδήποτε υλικό μπορούσε να παρασύρει προς την εκβολή του. Μιλώντας περισσότερο παρά γράφοντας, ο Κώστας Τομανάς μπορεί να ονομαστεί ο λαϊκός κι εμπειρικός κοινωνιολόγος του σινεμά και συγχρόνως ο γνήσιος υπερασπιστής της κινηματογραφικής αίθουσας".
(Νίκος Κολοβός, περιοδικό "Διαβάζω", 25. 5. 1994)
Ο Κώστας Τομανάς γεννήθηκε στην Αθήνα. Τριών χρονών τον έφεραν οι δικοί του στη Θεσσαλονίκη, τη νύχτα της μεγάλης πυρκαγιάς της 5ης Αυγούστου 1917. Μόνιμος έκτοτε κάτοικος Θεσσαλονίκης, φοίτησε στο Γ' Δημοτικό Σχολείο, στο Β' Γυμνάσιο και στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Υπηρέτησε ευσυνείδητα -όπως λένε οι παλιοί του μαθητές- τη φροντιστηριακή εκπαίδευση επί πενήντα χρόνια. Έγραψε και εξέδωσε πολλά φροντιστηριακά βοηθήματα φυσικής και μαθηματικών από το 1943 μέχρι και τη δεκαετία του '70. Δημοσίευσε κείμενά του για τον κινηματογράφο, το θέατρο και την παλιά Θεσσαλονίκη σε περιοδικά και εφημερίδες. Από τα μέσα της δεκαετίας του '70 μέχρι το θάνατό του (τη νύχτα της 26ης προς 27η Οκτωβρίου 1993) συγκέντρωνε υλικό για τη ζωή στην παλιά Θεσσαλονίκη, το κατέγραφε και το υπέβαλε σε έλεγχο. Έχουν εκδοθεί και κυκλοφορούν τα εξής έργα του: "Οι ταβέρνες της παλιάς Θεσσαλονίκης", "Οι κάτοικοι της παλιάς Θεσσαλονίκης", "Οι κινηματογράφοι της παλιάς Θεσσαλονίκης (1895-1944)", "Το θέατρο στην παλιά Θεσσαλονίκη (1872-1944)", "Χρονικό της Θεσσαλονίκης 1875-1920", "Χρονικό της Θεσσαλονίκης 1921-1944", "Οι πλατείες της Θεσσαλονίκης μέχρι το 1944", "Δρόμοι και γειτονιές της Θεσσαλονίκης μέχρι το 1944", "Η καλλιτεχνική κίνηση στην Θεσσαλονίκη (1885-1944)", "Η ζωγραφική στην Θεσσαλονίκη μέχρι το 1944", "Τα σχολεία της Θεσσαλονίκης μέχρι το 1944".
