Η βασική προβληματική, η οποία διέπει κατά κύριο λόγο το εγχείρημα της συγγραφής του παρόντος βιβλίου σχετίζεται με το ζητούμενο της διαχείρισης του φαινομένου της αστικής-λαϊκής μουσικής δημιουργίας με έναν τρόπο αυστηρά θεωρητικό αλλά και παράλληλα γόνιμα λειτουργικό. Έτσι, πέραν από την καθ' εαυτή επιστημονική-μουσικολογική υφή του, το βιβλίο φέρει και μία διάσταση αμιγώς πρακτική, καθώς κάλλιστα θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μία ευμέθοδη θεωρητική σύνοψη ή ως διδακτικό εγχειρίδιο αναφορικά με την εκμάθηση της αστικής-λαϊκής μουσικής του Μεσοπολέμου.
Συγκεκριμένα, εξετάζονται αναλυτικά όλα τα επιμέρους φαινόμενα τα οποία κατατάσσονται στο σύστημα των Λαϊκών Δρόμων, και ορίζονται τα βασικά δομικά χαρακτηριστικά τους, τα οποία άλλωστε και τεκμηριώνονται μέσω παραπομπών σε αντίστοιχες ρεπερτοριακές περιπτώσεις με τη χρήση εποπτικών μέσων. Γίνεται, επίσης, λόγος για ζητήματα τροπικής συμπεριφοράς, μελωδικής ανάπτυξης, φαινομένων ιδιωματισμού, ενώ ακροθιγώς παρουσιάζονται και οι βασικές αρχές του κάθε δρόμου σε επίπεδο αρμονικής διαχείρισής του. Για τις περιπτώσεις Λαϊκών Δρόμων που συναντάται αντίστοιχο τους παράλληλο στον χώρο του οθωμανικού makam ή είναι συχνή η διαχείρισή τους στο πλαίσιο της δισκογραφίας των 78 στροφών κατά τα ala turca αισθητικά πρότυπα, γίνεται ειδική μνεία μέσω ανάλυσης των επιμέρους διαστηματικών, υφολογικών και τεχνικών ιδιαιτεροτήτων που συνοδεύουν τις εν λόγω περιπτώσεις.
Στο βιβλίο εμπεριέχονται 70 και πλέον πρωτότυπες καταγραφές στο πεντάγραμμο μεσοπολεμικών αστικών τραγουδιών με παράλληλη λεπτομερή μορφολογική-τροπική ανάλυσή τους. Το συγκεκριμένο ρεπερτοριακό corpus, σε συνδυασμό με την αντίστοιχη θεωρητική του διαχείριση, θα μπορούσε αναμφίβολα να λειτουργήσει ως αφορμή και σημείο αναφοράς ειδικά στο πεδίο της διδακτικής διαδικασίας που αφορά στη μελέτη και την επιτελεστική αποτύπωση της αστικής-λαϊκής μουσικής της Μεσοπολεμικής περιόδου.
Ο Νίκος Ανδρίκος γεννήθηκε στην Μυτιλήνη, όπου στην ηλικία των 7 ετών άρχισε να διδάσκεται εκκλησιαστική μουσική από τον αείμνηστο Πρωτ. Θεόδωρο Μανιάτη. Την περίοδο 2000-2004 συμμετείχε στο επιστημονικό πρόγραμμα του Μανόλη Χατζηγιακουμή "Μνημεία Εκκηλησιαστικής Μουσικής", ενώ κατά την περίοδο 2004-2007 βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη, ψάλλοντας στον α΄ Πατριαρχικό χορό διπλά στον Άρχοντα Πρωτ/τη της Μ. Χ. Ε. κ. Λεωνίδα Αστέρη.
Από το 2002 ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την τουρκική δημοτική μουσική, μελετώντας σάζι με τον Περικλή Παπαπετρόπουλο, ενώ κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Κων/λη, μαθήτευσε σάζι, μεθόδους καταγραφής και φωνητικό ρεπερτόριο, δίπλα στους δασκάλους της παλιάς γενιάς της Τουρκικής Ραδιοφωνίας, Mehmet Erenler, Yucel Pasmakcι και Sahin Gultekin. Παράλληλα, παρακολούθησε ως εξωτερικός ερευνητής μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Κερατίου (Halic Universitesi), με γνωστικό αντικείμενο την μελέτη των λαϊκών μουσικών ιδιωμάτων της Τουρκικής επικράτειας.
Έχει εκπονήσει στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου τη διδακτορική του διατριβή, με θέμα την εκκλησιαστική μουσική της Σμύρνης στον 19ο αιώνα, πραγματοποιώντας συγχρόνως ανθρωπολογική έρευνα, ειδικά στο Βορειοανατολικό Αιγαίο, μέσω της καταγραφής Μικρασιατών προσφύγων μουσικών. Από τον Σεπτέμβριο του 2009 βρίσκεται στην Άρτα, διδάσκοντας ως επιστημονικός συνεργάτης στο ΤΕΙ Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής.
Δημοσιεύσεις-επιστημονικές ανακοινώσεις: "Το υβριδικό σύστημα των λαϊκών δρόμων και η ανάγκη εναλλακτικής επαναδιαχείρισής του", "Η εκκλησιαστική μουσική παραγωγή στη Λέσβο του 20ου αιώνα -Ιστορική-υφολογική προσέγγιση-", "Τουρκόφωνοι Πολυχρονισμοί και Άσματα Εγκωμιαστικά στον Σουλτάνο Abdulhamit τον Β΄, μελοποιημένα από εκκλησιαστικούς συνθέτες".
Μη Διαθέσιμο
