Στους "Μαστούς τον Τειρεσία", "δράμα σουρεαλιστικό" -πρώτη χρησιμοποίηση του όρου- , βρίσκουν την άμεση ανταπόκριση τους οι απόψεις του Απολινέρ για το μοντέρνο θέατρο, το θέατρο που έρχεται σε σύγκρουση με τη νατουραλιστική παράδοση, και όπου, ανάλογα με την περίπτωση, το κωμικό βαραίνει περισσότερο απ' το τραγικό ή αντίστροφα. "Οι μαστοί του Τειρεσία" ανήκουν, σαν θεατρικό είδος, στη γραμμή των φαρσοκωμωδιών του Αλφρέντ Ζαρί, τουλάχιστον από μια πλευρά. Υπάρχει εδώ, φανερά, ιδιαίτερα στις τελευταίες σκηνές του έργου, μια στάση διακωμώδησης των αστικών ηθών, της φιλοχρηματίας, της εξαργύρωσης του καλλιτεχνικού ταλέντου με σκοπό την κοινωνική αναρρίχηση σε ανώτερες τάξεις, διακωμώδηση, όμως, που δεν χρησιμοποιεί για να πετύχει το στόχο της τη δομή και την τεχνική του μολιερικού, λ.χ., θεάτρου. Ο Απολινέρ συγχωνεύει διάφορες θεατρικές τεχνικές, συχνά αντίρροπες μεταξύ τους, προσπαθεί να περάσει στη σκηνή ό,τι συνέβαινε στην εποχή του και σ' άλλες τέχνες. Χωρίς ν' αποκόβεται από τη μεγάλη παράδοση των Ρομαντικών και ιδιαίτερα του Ζεράρ ντε Νερβάλ (η ευαισθησία, η μελαγχολία κι ο λυρισμός του είναι στοιχεία που διακρίνονται αμέσως στον αρχικό μονόλογο των "Μαστών τον Τειρεσία"), επιδιώκει να μεταφέρει στο θέατρο εκείνο το "καινούριο πνεύμα", που, ήδη, είχε εμφανιστεί στην ποίηση και στις εικαστικές τέχνες του καιρού του.
