Συνήθης παρανόηση είναι το ότι αποδίδεται στην Εθνική Αντίσταση ο χαρακτήρας μιας αμυντικής στρατηγικής που περιορίστηκε σε δολιοφθορές και αποσπασματικές ενέργειες παρενόχλησης του εχθρού. Ωστόσο, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Γιατί από τα μέσα του 1943 η Αντίσταση αποκτά επιθετικά χαρακτηριστικά και σταδιακά διεξάγει έναν ολομέτωπο πόλεμο που καθηλώνει τον εχθρό, ο οποίος υποχωρεί από μεγάλα τμήματα της χώρας στα οποία εγκαθίσταται η εαμική εξουσία.
Το παρόν βιβλίο συμβάλλει στην κατανόηση αυτής της αλήθειας. Αναδεικνύει την Αντίσταση μέσα από την πραγματική της διάσταση ως τμήμα του παγκόσμιου αντιφασιστικού πολέμου, ως σύγκρουση που κατατείνει στην ήττα του εχθρού ακόμα και με τους συνήθεις στρατιωτικούς όρους. Αποτυπώνει το δέος που οι κατακτητές αισθάνονται έναντι μιας Αντίστασης πον γενικεύεται και αδυνατούν να αντιμετωπίσουν. Τόσο τα αντίποινα που επιστρατεύουν, όσο και η στήριξη σε εγχώριους συνεργάτες που αναζητούν, εγγράφονται στην ίδια κατεύθυνση: στην απονενοημένη αποτροπή της αναπόφευκτης ήττας τους. Οι εκθέσεις του γερμανικού επιτελείου το αποδεικνύουν αδιάφευστα.
