"Βγήκα στη βεράντα και κοίταξα με απέραντη λύπη και βλέμμα άδειο τα απομεινάρια της πρώτης επετείου του γάμου μας, αυτής που ήθελα να γιορτάσω με πανηγυρικό τρόπο. Πιάτα στο χρώμα της λεβάντας, ποτήρια, μαχαιροπίρουνα ανακατεμένα με πράσινες χαρτοπετσέτες και κόκκινα τριαντάφυλλα, κι ένα αεράκι γλυκό, θαλασσινό, ανακατεμένο με άρωμα καλοκαιριάτικων λουλουδιών, να έρχεται σαν νυχτερινός εραστής και να με αγκαλιάζει σφιχτά. Ήταν κι εκείνο το ζεστό χέρι του Βασίλη που έσφιξε για μια στιγμή το δικό μου κάτω από το χάρτινο τραπεζομάντιλο και μου άνοιξε ένα παράθυρο σε μια γνώση που μέχρι τότε δεν είχα, τη γνώση ότι πάντα γύρω μου υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι, κι άλλοι άντρες που το άγγιγμά τους άφηνε μια γλυκιά ζεστασιά και θα μπορούσα ίσως να τους αγαπήσω και να με αγαπήσουν, άσχετα αν εγώ δεν τους είχα δει ποτέ μέχρι τότε".
Όταν ο γάμος γίνεται αυτοσκοπός, η μελλοντική ευτυχία είναι αβέβαιη.
Γεννήθηκε στην Κατερίνη, όπου και έζησε μέχρι που τελείωσε το Λύκειο. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στη Θεσσαλονίκη. Εργάστηκε σαν καθηγήτρια Αγγλικών και Σύμβουλος Επαγγελματικού Προσανατολισμού σε ΤΕΙ, Γυμνάσια και Λύκεια της Ελλάδας, καθώς επίσης σε ελληνικά σχολεία της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας της Γερμανίας. Είναι μητέρα δύο παιδιών. Το μυθιστόρημα "Επιτέλους, παντρεύομαι..." είναι το πρώτο της βιβλίο.
Μη Διαθέσιμο
