Έχοντας ως πρότυπο τα "Ιταλικά Χρονικά" του Σταντάλ, ο Τανιζάκι συνθέτει στους "Πολέμαρχους" έναν πλατύ πίνακα της ιαπωνικής κοινωνίας του Μεσαίωνα, όταν τη χώρα σπάραζαν οι δίχως τελειωμό εμφύλιοι πόλεμοι. Με βασικά θέματα την εκδίκηση και τον έρωτα, από τις σελίδες του βιβλίου του παρελαύνουν ατρόμητοι πολεμιστές και περιπαθές γυναίκες και οι πράξεις της πιο βάναυσης σκληρότητας εναλλάσσονται με έξοχες καταστάσεις ψυχικής λεπτότητας και γνήσιου ερωτικού πάθους. Οι άντρες του αψηφούν συνειδητά το θάνατο και τολμούν τις πιο παράτολμες πράξεις, ενώ οι γυναίκες του είναι έτοιμες να ακολουθήσουν στο θάνατο τους αγαπημένους τους.
Μέσα σε έναν κόσμο βίαιων συγκρούσεων, αίματος και δολοπλοκιών, οι ήρωες του επιζητούν την υπαρξιακή τους δικαίωση και επιδιώκουν πολλές φορές το αδύνατο, πράγμα που τους οδηγεί στην καταστροφή και το θάνατο. Όμως ποιος λογαριάζει το θάνατο, όταν έχει ζήσει με την ένταση που ζουν οι ήρωες αυτοί του Τανιζάκι;
Ο Τζουνιτσίρο Τανιζάκι (1886-1965) ήταν ένας γνήσιος "γιος του Έντο", έχοντας γεννηθεί στο Νιχόνμπασι, τη λαϊκή εμπορική περιοχή κοντά στο λιμάνι του Τόκυο, που θεωρείται το λίκνο των πραγματικών συνεχιστών της φεουδαρχικής πρωτεύουσας. Παρ' όλα αυτά, στα μισά περίπου της ζωής του μετακινήθηκε και πήγε να ζήσει στο Κάνσαϊ, την περιοχή της Οσάκα και του Κυότο, το κέντρο της παραδοσιακής ιαπωνικής αυτοκρατορικής κουλτούρας. Το 1907 δημοσιεύει την "Κηδεία ενός σπάνιελ" και το "Αβέβαιες αναμνήσεις". Τον Σεπτέμβριο της επόμενης χρονιάς μπαίνει στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο, στο Τμήμα Ιαπωνικής Λογοτεχνίας. Το 1911 δημοσιεύει την πρώτη του συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο "Τατουάζ" και ένα χρόνο αργότερα το πρώτο του μυθιστόρημα "Ζεστή σούπα". Ακολουθούν πολλά έργα για το θέατρο, διηγήματα και μυθιστορήματα τα οποία συχνά έχουν προβλήματα με τη λογοκρισία. Ένα πάθος για τη Δύση ήταν εφήμερο όσον αφορά τον κινηματογράφο, την τροφή και τη μόδα, παρέμεινε όμως μέχρι το τέλος της ζωής του για ό,τι είχε σχέση με τη δυτική λογοτεχνία, την οποία μελέτησε ευρέως και κατά εποχές μετέφρασε στη μητρική του γλώσσα. Ταυτόχρονα απορροφήθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά καθώς περνούσαν τα χρόνια από τις παραδόσεις και την κουλτούρα του Κάνσαϊ. Θεωρείται απ' τις σημαντικότερες μορφές της ιαπωνικής λογοτεχνίας του 20ου αιώνα, καθώς τα έργα του καλύπτουν τεράστια θεματική και στυλιστική γκάμα, συνιστώντας το καθένα μια αναφορά σε κάποιο διαφορετικό λογοτεχνικό είδος. Το 1964 εκλέχτηκε επίτιμο μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών. Πέθανε στις 30 Ιουλίου 1965 από νεφρική και καρδιακή ανεπάρκεια στο σπίτι του στη Γιουγκαουάρα.
Μη Διαθέσιμο
