Δεν ξέρω τι πέτυχα, αν πέτυχα, γράφοντας τους προγραμμένους της αμέσως μπροστά από μένα "σειράς", όχι γενιάς, εκείνους που βγαίνουν απ' το δημοτικό σχολείο, όταν εγώ έμπαινα σ' αυτό.
Και δεν ήταν μόνο αυτοί. Πολλοί συνομήλικοί μου, ακόμη και κάποιοι νεώτεροι από μένα, εγκλωβίστηκαν στη δίνη επειδή δεν είχαν άλλη επιλογή, ή επειδή πίστευαν πολύ σ'αυτό που έκαναν. Όλους τους διατηρώ στη μνήμη μου με πολύ αγάπη, σχεδόν με δέος και αρκετή ενοχή, γιατί δεν είχα τη δύναμη ή δεν βρέθηκα στην δική τους απόγνωση, για να περπατήσω στα χνάρια τους. Κι όσο τα χρόνια περνούν και βλέπω να γιγαντώνεται η αλλοτρίωση των ανθρώπων, λέω πως "δωρήθηκα με μια γέννηση" ανάμεσα στην ευγενικότερη γενιά που άνδρωσε ο τόπος μας.
Η πλευρά των συμπαθειών μου είναι σαφής. Δεν άφησα όμως την προκατάληψη να σκιάσει την οπτική μου. Ό, τι έγραψα το 'γραψα με την μεγαλύτερη δυνατή ειλικρίνεια και σεβασμό στα γεγονότα. Αν κάπου έσφαλα, ήταν πως κάποτε το συναίσθημα με προσπερνούσε.
Ας κατηγορηθώ γι' αυτό.
Γ.Β.
Ο Γιάννης Βουλουμάνος γεννήθηκε στα Τσίντζινα, στην καρδιά του Πάρνωνα. Πέρασε τα γυμνασιακά του χρόνια στη Σπάρτη. Κατόπιν ξενιτεύτηκε. Σπούδασε χημεία και λογοτεχνία στο εξωτερικό και ιατρική στο πανεπιστήμιο της Αθήνας.
Ο Γιάννης Βουλουμάνος είναι ολιγογράφος ποιητής και δοκιμιογράφος. Στα ελληνικά γράμματα εμφανίστηκε το 1978, με την πρώτη ποιητική συλλογή του "Αναζητώντας τον Άψυρτο", μια φωνή απόγνωσης για την πορεία της αριστεράς. Οι επόμενες συλλογές του αλλά και το κάθε είδους δημοσίευμά του, είχαν ως μόνιμο υπόστρωμα τους την ίδια την αγωνία.
