"Πολύ συζητήθηκε η ανωνυμία αυτού του βιβλίου. Αυτό που εγώ συζητούσα μέσα μου, εν τω μεταξύ, ήταν αν έπρεπε ή όχι να το βγάλω από την στενή προέλευσή του: να αποκαλύψω την καταγωγή του ήταν να ξεγυμνώσω τα ιδιωτικά περιστατικά της γέννησής του. Και δεν μου φαινόταν πως μια τέτοια πράξη θα ήταν πιστή στα αρπάγματα του έρωτα και της τρέλας, στο απαρηγόρητο και φλεγόμενο κλίμα της εξορίας που το γέννησε.
Από την άλλη σκέφτομαι πως όλα τα βιβλία θα έπρεπε να είναι ανώνυμα. Αλλά ανάμεσα στο να αφήσω σε όλα τα δικά μου το όνομά μου ή να τα παραδώσω σε κάτι πλέον μυστηριώδες, συγκατένευσα, αν και χωρίς πολύ να το θέλω.
Γιατί φύλαξα το μυστήριό του για τόσον καιρό; Για το τίποτα και για όλα για το εδώ και το εκεί, για χαρές απρεπείς, για πόνους ξένους. Όταν ο Πάολο Ρίτσι, φωτισμένος σύντροφος, το τύπωσε για πρώτη φορά στη Νάπολη το 1952, νομίσαμε πως εκείνα τα σπάνια αντίτυπα που εκείνος επιμελήθηκε και ετοίμασε με τελειότητα θα εξαφανίζονταν χωρίς να αφήσουν ίχνη στους άμμους του Νότου.
Δεν έγινε έτσι. Και η ζωή που διεκδίκησε το εκρηκτικό μυστικό του σήμερά μου το επιβάλλει σαν παρουσία του αμετακίνητου έρωτα.
Παραδίδω, λοιπόν, αυτό βιβλίο χωρίς να το εξηγήσω περισσότερο, σαν να ήταν δικό μου και να μην ήταν: φτάνει που μπόρεσε να βαδίσει μόνο του στον κόσμο και να μεγαλώσει για λογαριασμό του. Τώρα που το αναγνωρίζω, ελπίζω το τρελαμένο του αίμα να με αναγνωρίσει κι αυτό".
Πάμπλο Νερούδα, Ίσλα Νέγρα, Νοέμβρης του 1963
Σημ. Τον Ιούλιο του 1952, ενώ ο Νερούδα διέμενε στο Κάπρι δημοσιεύεται στη Νάπολη η ιδιωτική και ανώνυμη έκδοση των Στίχων του Καπετάνιου. Έντεκα χρόνια μετά, από την Ίσλα Νέγρα, εξηγεί τους λόγους την ανώνυμης έκδοσης.
Ο Νεφταλί Ρικάρδο Ρέγιες Μπασσάλτο - όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Νερούντα- γεννήθηκε το 1904 στο Παρράλ της Χιλής. 'Ηταν ένας από τους πιο σημαντικούς και παραγωγικούς ποιητές της Λατινικής Αμερικής, με περισσότερα από 30 βιβλία στο ενεργητικό του. Εντάχθηκε στους κόλπους του Κομμουνιστικού Κόμματος και αρκετά χρόνια αργότερα εκλέχτηκε γερουσιαστής. Αντιπροσώπευσε τη χώρα του ως διπλωμάτης από το 1926 ως το 1938 σε διάφορα μέρη της Άπω Ανατολής και της Ισπανίας, όπου έζησε από κοντά τον εμφύλιο. Πίστευε ότι ο ποιητής οφείλει να συμμετέχει στα κοινά και δεν διαχώριζε την ποίηση από την πολιτική. Όταν το 1948 το Κομμουνιστικό Κόμμα κηρύχτηκε παράνομο, ο Νερούντα ταξίδεψε αρχικά στην Αργεντινή και αργότερα στη Σοβιετική Ένωση. Επέστρεψε στη Χιλή τέσσερα χρόνια αργότερα και το 1953 του απενεμήθη το Βραβείο Λένιν. Παράλληλα όμως με τα πολιτικοποιημένα ποιήματά του, ο Νερούντα έγραψε και μεγάλο αριθμό προσωπικών και οικείων ποιημάτων. Τα πιο ερωτικά από αυτά περιλαμβάνονται στη συλλογή "Εκατό ερωτικά σονέτα" και απευθύνονται στη Ματίλντε Ουρούτια, με την οποία άρχισε να συζεί το 1955. Η φήμη του Χιλιανού ποιητή είχε απλωθεί σε όλο τον κόσμο και το 1971, περίοδος που ο Νερούντα ήταν πρεσβευτής στη Γαλλία, του απονέμεται το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Άλλα έργα του ποιητή είναι: "Η τρίτη κατοικία", "Κάντο Χενεράλ" (έργο που μελοποιήθηκε στην Ελλάδα από το Μίκη Θεοδωράκη), "Το αλλοπρόσαλλο βιβλίο", "Γήινη κατοικία", κ.ά. Πέθανε το 1973 σε ηλικία 69 ετών και η κηδεία του ήταν το πρώτο ξέσπασμα των Χιλιανών εναντίον της δικτατορίας.
