Το μυθιστόρημα "Οι τελευταίοι νομάδες" του Θανάση Μεντή είναι μια μπαλάντα για τον έρωτα και για τον άνθρωπο, που εστιάζεται σε εκείνον τον υπαρξιακό μηχανισμό που κατάφερε να εξασφαλίσει την επιβίωση ενός λαού που είναι από τους παλιότερους και λιγότερο γνωστούς, διασκορπισμένος σε όλες τις περιοχές των Βαλκανίων και πλέον στα πρόθυρα της εξαφάνισής του. Αυτός ο λαός είναι οι Βλάχοι. Πέρα από την ιστορία των Βλάχων, ο συγγραφέας ασχολείται με την ταυτότητά τους, με την εθνο-πολιτιστική υπόστασή τους, με τα ήθη και τα έθιμα, τις παραδόσεις, τα τραγούδια, τη λαογραφία και κάθε τι που τους διακρίνει από τους υπόλοιπους πληθυσμούς. Μιλάει για μια ευλογημένη εθνότητα, αν και ιστορικά της επιφυλάχθηκε μια δραματική τύχη.
