Ὁ φιλελληνισμὸς εἶναι ὅλως ἰδιαιτέρα δύναμις τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Δὲν εἶναι φῶς αὐτόματον, ἀλλ᾽ ἀνταύγεια τοῦ μεγάλου πλανήτου τοῦ ἀθανάτου ἑλληνικοῦ πνεύματος, ὅστις ἐκλάμψας καὶ καταγλαΐσας τὴν οἰκουμένην εἰς παρῳχημένην ἐποχήν, παραμένει ἔκτοτε τηλαυγὴς εἰς τὸ στερέωμα τῆς ἀνθρωπότητος, φωτίζων καὶ καθοδηγῶν τὴν ἀκοίμητον αὐτῆς πρόοδον ἀναμέσον τῶν αἰώνων. Ἑλκυόμενοι ἐκ τῆς λάμψεως καὶ τοῦ κάλλους τῆς ἑλληνικῆς εὐφυΐας, οἱ ξένοι ἀπὸ πάσης χώρας καὶ κατὰ πᾶσαν ἐποχὴν διετράνωσαν παντοιοτρόπως τὴν ἑαυτῶν ἀγάπην καὶ τὸν θαυμασμὸν πρὸς τὴν γενέτειραν αὐτῆς γῆν, κληροδοσία δὲ τῶν αἰσθημάτων τούτων ὑπῆρξεν ἡ συμπάθεια καὶ ἡ συνδρομὴ ἡ παρασχεθεῖσα ἐν κρισίμοις ὥραις παρ᾽ ἀλλοφύλων πρὸς τὸν ἐπίγονον λαόν, τὸν κατοικοῦντα τὴν ἱερὰν τοῦ Ἑλληνισμοῦ κοιτίδα...
Ο Χαράλαμπος ή Μπάμπης Άννινος (Αργοστόλι 1852 - Αθήνα 1934) υπήρξε δημοσιογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αργοστόλι Κεφαλονιάς, όπου και εργάστηκε αρχικά ως γραφέας στο τελωνείο μέχρι το 1870, όπου μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να εργαστεί ως υπογραμματέας στην Εισαγγελία Αθηνών και για να επιδοθεί στη λογοτεχνία. Την ίδια χρονιά θα τιμηθεί με εύφημο μνεία στο Βουτσιναίο διαγωνισμό για την πρώτη του ποιητική συλλογή "Λυκαυγές". Αργότερα επιτυγχάνει θέση υπαλλήλου στο Προξενείο της Ρώμης και της Νάπολης. Τελικά επιστρέφει οριστικά στη Αθήνα και αποφασίζει να ασχοληθεί ενεργά με τη δημοσιογραφία το 1878. Από τότε έγραψε σε πολλές εφημερίδες ("Νεολόγος των Αθηνών", "Εφημερίδα") και συνεργάστηκε με περιοδικά έντυπα (φιλολογικό έντυπο Παρνασσού, Ασμοδαίος, Μηνιαία Εικονογραφημένη Ίρις) της εποχής και έγινε γνωστός με διάφορα ψευδώνυμα: Αββακούμ, Ηρώδης Αττικός, Στρεψιάδης, Ρακοσυλλέκτης, Τενεκές κ.α. Υπήρξε από τους ιδρυτές και μόνιμους συντάκτες της εφημερίδας "Το Άστυ" και αρχισυντάκτης της "Καθημερινής". Παράλληλα ασχολήθηκε με την ποίηση, την πεζογραφία, τη μετάφραση, την ιστοριογραφία και το δοκιμίο, ενώ έγινε ευρύτατα γνωστός για τα εύθυμα θεατρικά του έργα. Ενδεικτικό της επιτυχίας του είναι ότι το μονόπρακτο έργο του "Ζητείται υπηρέτης" επιλέχθηκε για την πρεμιέρα του Βασιλικού Θεάτρου το 1901. Επίσης, χάρη στην κωμική φλέβα του και τα αστεία λογοπαίγνιά του, διακρίθηκε στην συγγραφή επιθεώρησης: τα Παναθήναια (1907) (μουσική Θ. Σακελλαρίδη), σε συνεργασία με τον Γεώργιο Τσοκόπουλο, είχαν τόσο μεγάλη επιτυχία ώστε οδήγησε τους συγγραφείς στη δημιουργία των Νέων Παναθηναίων και σε μία μόνιμη συνεργασία (με την μετέπειτα προσθήκη στην ομάδα του Πολύβιου Δημητρακόπουλου). Ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, συνιδρυτής της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, πρόεδρος των Εταιρείας Ελλήνων Δραματικών Συγγραφέων και συγγραφέας δημοφιλών θεατρικών έργων, ο πολυγραφότατος Άννινος τιμήθηκε για τη συνεισφορά του στο χώρο των γραμμάτων με βραβεία και διακρίσεις: παράσημο του Σωτήρος (1889), Χρυσούν Αριστείο των Γραμμάτων και Τεχνών (1914), Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών (1925).
