Πρόκειται για ένα πηγαίο ταλέντο. Το πλήθος και το είδος των κειμένων του μαρτυρεί περί τούτου και αποδεικνύει ότι μπορεί να κινήθηκε στο ημίφως της περιφέρειας ή στην περιφέρεια της Λογοτεχνίας, μπορεί να μην έτυχε μιας πανελλήνιας αναγνώρισης, ο χρόνος όμως και η συγκυρία διέσωσε το θησαυρό που η πένα του ανεξίτηλα χάραξε στο χαρτί.
Συγκεκριμένα, ο Γιαννακός Βόμβας, έχοντας αφομοιώσει την πλούσια και πανάρχαια λογοτεχνική μας παράδοση, έχοντας κληρονομήσει το σκωπτικό πνεύμα πολλών άλλων ομοτέχνων του, έχοντας υπ' όψιν του όλα τα επιτεύγματα στο χώρο, με οξύνοια και ευαισθησία ποιεί, δημιουργεί, αναδημιουργεί, μορφώνει ή σκόπιμα παραμορφώνει, σατιρίζει, καυτηριάζει, φανερώνει ή υπαινίσσεται. Πράγμα που αποδεικνύει ότι δεν ξεφεύγει τίποτα από το οξύ και παρατηρητικό βλέμμα του, το οποίο έχει και την ικανότητα να αναβαθμίζει οποιοδήποτε κείμενο σε λογοτεχνικό κείμενο αξιώσεων.
Παίζων άμα και σπουδάζων, ευθύβολος και εύστοχος πάντα, ρίχνει τη γραφίδα του στο στόχο. Με τον τρόπο που έχει επιλέξει να εκθέσει το θέμα του, καταφέρνει να παρουσιάσει για παράδειγμα μια ερωτική εξομολόγηση ("Ερωτικό") μεταμορφωμένη σε χιουμοριστικό κείμενο, στο οποίο όμως καταφάσκει το ερωτικό πάθος και συγχρόνως αποφεύγει, λόγω ύφους, κάθε μελό εκδοχή του. Έτσι ο Βόμβας με το σκεπτικό ότι πρέπει "και τούτο ποιείν κ' ακείνο μη αφιέναι", μας παραδίδει μια παρωδία με κείμενο μεστό περιεχομένου, ουσιώδες συναισθηματικά, γλαφυρό εκφραστικά, καλλιτεχνικό εικαστικά και παραπλανητικό υφολογικά.
0 πονηρός γράφων ήξερε τι και πώς να σερβίρει έτσι ώστε και όλα τα σχήματα και τις υπερβολές του ρομαντισμού να συμπεριλάβει και με το ύφος του να τα αναιρέσει, αλλά και να μην ακυρώνει την ουσία τους...
Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν, τα κείμενα του όμως δεν έχασαν τη φρεσκάδα τους. Το αντίθετο μάλιστα· θα λέγαμε ότι διαβάζοντας τα, έχουμε την αίσθηση πως ξανακερδίζουμε το χαμένο χρόνο, ακόμα και το χρόνο που δεν υπήρχαμε, γιατί η ιστορία της γλώσσας, όπως και της ζωής, ευτυχώς και προηγείται και έπεται. Και σ' αυτή τη μακρά ιστορία τα κείμενα του Γιαννακού -Αλύτη- Βόμβα μας υποχρεώνουν να κάνουμε στάση κι από το μέλλον που βρισκόμαστε να ρίξουμε νοσταλγική ματιά στο παρελθόν και να κρυφοκοιτάξουμε σαν στον παράδεισο το διακριτό ίχνος που άφησε το πνεύμα του. Κι αυτό ίσως είναι και η μοναδική αθανασία στην οποία μπορεί να ελπίζει ο κάθε πιστός...
Γεννήθηκε στη Μυτιλήνη στις 2 Φεβρουαρίου του 1907 και πέθανε στην Αθήνα στις 3 Απριλίου του 1999. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στο Γυμνάσιο της Μυτιλήνης, όπου ευτύχησε να έχει σπουδαίους δασκάλους για καθηγητές του, διορίστηκε στη Νομαρχία Λέσβου ως υπάλληλος της στατιστικής υπηρεσίας. Στη συνέχεια, κατόπιν μετατάξεώς του, διορίστηκε στο Υπουργείο Δικαιοσύνης (Πρωτοδικείο Μυτιλήνης) απ' όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 1965. Η πρώτη επίσημη έντυπη παρουσίαση του επισημαίνεται το Γενάρη του 1939 στον "Τρίβολο" της Μυτιλήνης, όπου με το ψευδώνυμο "Γιάννης Αλύτης" μας δίνει τους πρώτους σουρεαλιστικούς του στίχους. Τα ποιήματά του εκείνα εκδόθηκαν αρχικά το 1987 από τις εκδόσεις "Καστανιώτη" και στη συνέχεια, στο σύνολο τους, από τις εκδόσεις "Σμίλη" το 2007. Συνεργάστηκε από τα μαθητικά του χρόνια μέχρι και το τέλος της ζωής του με εφημερίδες της Μυτιλήνης καθώς και με το "Δελτίο της Λεσβιακής Παροικίας". Μετά το θάνατο του το περιοδικό "Αιολικά Γράμματα" στο τεύχος 250 (Ιούλιος-Αύγουστος 2011), στο αντίστοιχο αφιέρωμα του, ασχολείται ευρύτερα με το έργο του.
[σκίτσο: Μίλτης Παρασκευαΐδης]
