Ολεμάν

"Ξοδεύτηκαν στοίβες από χρόνια, χιλιόμετρα από ανάσες, τόνοι από ψιθύρους και πάντα στους μεγάλους μου πυρετούς έβλεπα το πρόσωπό μου στριμωγμένο σε μια γωνιά πέτρινου τοίχου και να μην μπορώ να δω δεξιά αριστερά ούτε πάνω κάτω· μόνο στο βάθος, μέσα στο πηχτό σκοτάδι, διέκρινα μια λουρίδα χωράφι, κατηφορικό χωράφι, κι ένα μικρό τεσσάρων-πέντε χρόνων να σέρνει μια σκουριασμένη αλυσίδα ανάμεσα σε χωμάτινες κόκκινες πέτρες, λεκιασμένες ελπίδες και λιγδερές επιθυμίες, κι ακόμα στο πάνω μέρος του χωραφιού οι μεγάλοι να συνεχίζουν σκυφτοί τη δουλειά. "Ολεμάν", φώναζα και πεταγόμουν από τον πυρετό μου κρυμμένος πίσω από τον κορμό μιας ελιάς, το θρανίο της πέμπτης δημοτικού ή το γυμνό μηρό μιας ανέμελης γυναίκας. Αλλά ο αντίπαλος στρατός δεν φαινόταν πουθενά..." Στη μέση του κάμπου, στην άκρη της πόλης, ένα αγόρι κάνει τα πρώτα του βήματα, στήνοντας, ξηλώνοντας και ξαναφτιάχνοντας τον κόσμο του από στοιχειώδη υλικά: κάψα, βροχή και κοκκινόχωμα, ακινησία, Sante, αερικά και γυναικείους χυμούς, λόγγους, αυλές και τσιμεντόδρομους, προπαίδεια και ανάγνωση, γυαλένια, "Μάσκα", μελαγχολία και σινεμά. ΄Ενα παιδί γίνεται έφηβος περνώντας από τις συμπληγάδες της τρυφεράδας και της σκληρότητας, της περηφάνιας και της ντροπής, της γνώσης και της αίσθησης, της αποκοτιάς και του φόβου. Κι ένας συγγραφέας ξαναγυρίζει σ΄όλα αυτά, για ν΄αντλήσει μέσα από το βούρκο της μνήμης το χρονικό του ανύποπτου βλέμματος και του πρώτου αγγίγματος, το μυθιστόρημα των αναπάντεχων μικρών στιγμών, των άγουρων αισθημάτων και των ανείπωτων πόθων. Από δω αναβλύζει η συγκίνηση κι ένας νέος λυρισμός που πάει γραμμή στην καρδιά των πραγμάτων. "Ολεμάν": μια λέξη χωρίς νόημα, μια ιαχή παιδικού πολέμου ή ένας κωδικός για το άνοιγμα και το μυστήριο του κόσμου.