Στην νουβέλα "Ολέσια", ο Αλεξάντρ Κουπρίν, με ακρίβεια, λεπτότητα και δύναμη στη ψυχολογική εμβάθυνση χαρακτήρων και συναισθημάτων, ξετυλίγει, με ρεαλιστικές περιγραφές μια ιστορία αγάπης που ανθίζει με φυσικό σκηνικό το μυστηριακό δάσος, το σκοτεινό βάλτο και την ίζμπα με τα ποδαράκια κότας, ανάμεσα σ' ένα νεαρό Ρώσο διανοούμενο και σε μια μικρή, σοφή και απλοϊκή μάγισσα.
Το "Βραχιόλι με τους γρανάτες", η δεύτερη ιστορία αγάπης του βιβλίου, είναι μια άλλη προσέγγιση της αβύσσου της ανθρώπινης ψυχής: πρόκειται για μια ατμοσφαιρική αφήγηση στην οποία σκιαγραφείται, με πολύ λεπτές αποχρώσεις, η ζωή της ρώσικης αριστοκρατίας των αρχών του 20ού αι. και η, μέχρι θανάτου, αγνή αφοσίωση ενός άσημου, κατώτερου υπαλλήλου προς την απρόσιτη, παντρεμένη, πριγκίπισσα Βέρα Νικολάγιεβνα.
Alexander Cuprin: (26 Αυγούστου 1870 - 25 Αυγούστου 1938). Γεννήθηκε στην πόλη Ναροφτσάτε της επαρχίας της Πένζας από φτωχή οικογένεια υπαλλήλων. Ο πατέρας του ξεπεσμένος αριστοκράτης, η μητέρα του ταταρικής καταγωγής. Τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια ο Κουπρίν τα πέρασε στη Μόσχα, όπου πήγε με τη μητέρα του, μετά το θάνατο του πατέρα του. Μέχρι τα 23 του υπηρετεί ως στρατιωτικός, εγκαταλείπει όμως τη στρατιωτική καριέρα, εγκαθίσταται στο Κίεβο κι αφιερώνεται στη λογοτεχνία. Το 1893 δημοσιεύει τις πρώτες του νουβέλες. Το 1901 εγκαθίσταται στην Πετρούπολη, όπου γράφει μερικά από τα σημαντικότερά του έργα ("Βραχιόλι από ρόδια", "Το ποτάμι της ζωής", "Γκαμπρίνους" κ.ά.). Αμέσως μετά τον Οκτώβρη, εργάζεται μαζί με τον Γκόρκι στις εκδόσεις "Παγκόσμια Λογοτεχνία". Έκανε μεταφράσεις και ήταν μέλος πολλών λογοτεχνικών ενώσεων. Και ξαφνικά, το φθινόπωρο του 1919, εγκατέλειψε την πατρίδα του, πηγαίνοντας στην αρχή στη Φινλανδία και μετά στη Γαλλία. Στο έργο του, αλλά και γενικά στη ζωή του, η περίοδος της εξορίας έπαιξε πολύ τραγικό ρόλο. Η απομάκρυνσή του από την πατρίδα του υπήρξε καταστροφική. Το έριξε στο ποτό. Τα έργα του αυτής της περιόδου -και ως στυλ και ως φιλοσοφία- διαφέρουν πολύ από όσα έγραψε πριν την Επανάσταση. Κεντρική ιδέα η νοσταλγία για ένα αφηρημένο ιδεώδες της ζωής και μια μελαγχολική ματιά στο παρελθόν. Γράφει παραμύθια, θρύλους, νουβέλες φαντασίας. Στο Παρίσι ζει μέσα στη φτώχεια. Την άνοιξη του 1937, βαριά άρρωστος με καρκίνο, επιστρέφει στην πατρίδα του, όπου και πεθαίνει στο Λένινγκραντ, τον Αύγουστο του 1939.
