Άργησα πολύ να γράψω, πέρασαν πάνω από 60 χρόνια από την ήττα του ΔΣΕ. Με το πέρασμά μας στην Αλβανία, οι σκέψεις μου ήταν πως θα απαλλασόμασταν από την ηγεσία του Ζαχαριάδη και πώς και πότε θα επιστρέφαμε στην Ελλάδα. Ούτε λόγος για συγγραφή. Με τον επαναπατρισμό μου το 1975, πάλι ούτε σκέψη για συγγραφή απομνημονευμάτων. Είχα αφοσιωθεί με πάθος στη δράση για τη συνέχιση του αγώνα, για τα ιδανικά που με ενέπνεαν εντασσόμενος στο προοδευτικό κίνημα, με κύριο αίτημα την Αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και την αποκατάσταση των αγωνιστών.
Η προσπάθεια να συγκεντρώσω τις αναμνήσεις μου γινόταν κάτω από συνεχή συναισθηματική φόρτιση και άγχος, να αποδώσω όσο καλύτερα μπορούσα τη δεκαετή δράση μου την περίοδο 1940-1949: Εύελπις Δευτέρας Τάξης όταν κηρύχτηκε ο Πόλεμος, φοιτητής του Πολυτεχνείου, μέλος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, εκπαιδευτής στον ΕΛΑΣ Αθήνας, λοχαγός στο Τάγμα θανάτου της XIII Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, δυο έτη παράνομος στην Αθήνα (1945-46), διμοιρίτης στο Αρχηγείο Ρούμελης του ΔΣΕ, διοικητής Τάγματος του 1947, ταξίαρχος της 144 Ταξιαρχίας του ΔΣΕ το 1948 και διοικητής της II Μεραρχίας μετά το χαμό του αείμνηστου ΔΙΑΜΑΝΤΗ.
Οι δυσκολίες ήταν μεγάλες. Μετά από χρόνια είχαν σβηστεί από τη μνήμη, εν πολλοίς τα γεγονότα και τα ονόματα τοποθεσιών, μαχών και εξαιρετικών αγωνιστών, στελεχών, παληκαριών του ΔΣΕ. Δυστυχώς δεν είχα κρατήσει κανένα αρχείο, εκτός από ένα μικρό ημερολόγιο του 1947, όπου κατέγραψα επιγραμματικά τις σοβαρότερες μάχες. Δεν με ενδιαφέρει η υστεροφημία μου. Όσο για τον κύριο σκοπό, είναι καθήκον μου να συνεισφέρω στην Ιστορία του Αγώνα μας. Ήταν πολλοί απλοί μαχητές και στελέχη που έγραψαν και γι' αυτό ήταν αξιέπαινοι και πάντα τους συγχαιρόμουν και τους συγχαίρω.
Ο Γιώργος Αθανασίου γεννήθηκε στο Λιανοκλάδι Φθιώτιδας το 1917. Η κήρυξη του Πολέμου τον βρήκε στο δεύτερο έτος της Σχολής Ευελπίδων. Υπηρέτησε στα έμπεδα εκπαίδευσης των νεοσυλλέκτων ως ανθυπολοχαγός. Εντάχθηκε στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ ενώ φοιτούσε στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο 1942 και έγινε εκπαιδευτής στον ΕΛΑΣ Αθήνας. Το 1943 βγήκε στο βουνό και ανέλαβε διοικητής λόχου στο Τάγμα Θανάτου της ΧΙΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ στην Φθιώτιδα. Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας έζησε διωκόμενος στην Αθήνα και πήρε πάλι το δρόμο των όπλων. Την Πρωτοχρονιά του 1947 εντάχθηκε στο ΔΣΕ και εξελίχθηκε από ομαδάρχη του Αρχηγείου Φθιωτιδοφωκίδας (ΑΦΦ), σε διοικητή του ΙΙ Τάγματος Καλλιδρόμου, διοικητή της 144 Ταξιαρχίας (1948) και τελικά της ΙΙ Μεραρχίας Ρούμελης, μετά τον θάνατο του Διαμαντή (1949). Από το 1950 έως το 1975 έζησε ως πολιτικός πρόσφυγας στην Τασκένδη, όπου σπούδασε πολιτικός μηχανικός. Συμμετείχε ενεργά στις εσωκομματικές συγκρούσεις ως αντιζαχαριαδικός. Μετά τον επαναπατρισμό του δραστηριοποιήθηκε πολιτικά μέσα από τις τάξεις του ΠΑΣΟΚ και της ΠΟΑΕΑ, με ενεργό συμμετοχή στις προσπάθειες υλικής και ηθικής αποκατάστασης των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Φέρει το βαθμό του ταξίαρχου πεζικού.
