Οι φρικιαστικοί τριγμοί στο παγκόσμιο στερέωμα της εποχής μας δεν αφήνουν περιθώρια προφητείας στη μελλοντολογία ή στην εσχατολογία. Είναι ολοφάνερο ότι οι φρενήρεις ρυθμοί στην ανάπτυξη της οικονομίας για την κάλυψη των συνεχώς αυξανόμενων βιοτικών αναγκών του υπερπληθυσμού των κατοίκων της Γης έχουν δημιουργήσει φάσμα επικείμενης καταστροφής του πλανήτη μας. Επικρατεί επιδεινούμενος ο φόβος του θανάτου και η συνείδηση της βεβαιότητας ενός τέλους. Η άλογη δύναμη της οικονομίας επαυξάνει την αχαλίνωτη ορμή των ανθρώπων προς απόκτηση και κατανάλωση. Η πλήθυνση των καταναλωτικών αναγκών ενισχύεται και με την ανάπτυξη της τεχνολογίας. Ως πού θα φτάσουν όμως η ανάπτυξη και ο συνοδός της, ο τρόμος; Και αυτήν την αδιέξοδη κατάσταση του τρόμου δυστυχώς την ονομάζουν «πρόοδο»! Το δημογραφικό πρόβλημα με την γήρανση του πληθυσμού, η κλιματική αλλαγή, η άντληση μέχρι εξάντλησης των πόρων της Γης μαζί με τις ολοένα εμφανιζόμενες ασθένειες όχι μόνο στους ανθρώπους, αλλά και στην πανίδα και τη χλωρίδα, όλα αυτά γίνονται συνειδητά σε λίγους μόνο ανθρώπους, διότι οι ρυθμοί της ζωής και οι εξοντωτικές συνθήκες της οικονομίας τους περισσότερους τούς έχουν αλλοτριώσει˙ το μόνο που τούς ενδιαφέρει στη μοναξιά και την ιδιώτευσή τους είναι να μη νιώθουν τίποτε από όσα συμβαίνουν γύρω τους, ούτε καν να σκέπτονται. Και παρά τον στρουθοκαμηλισμό μας έχομε την ψευδαίσθηση πως ζούμε με ευμάρεια. Χάσαμε το πρόσωπό μας˙ γίναμε όχλος, άθλια μάζα. Πέσαμε σκλάβοι ραγιάδων «και ζούμε ραγιάδες ραγιάδων», όπως αναφέρεται στο δημοτικό τραγούδι. Τί θα γίνει, λοιπόν;
