Οι φιλίες διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στον αυτοπροσδιορισμό του σύγχρονου ατόμου και στο πώς νοηματοδοτεί την ύπαρξη, ενώ συγχρόνως καθορίζουν την ψυχολογική του ευεξία και την κοινωνική του ένταξη. Στο βιβλίο αυτό, αντλώντας από τα πορίσματα της διεθνούς βιβλιογραφίας και τα ευρήματα δύο ερευνών που έγιναν πρόσφατα στη χώρα μας, επιχειρείται η κατανόηση των πιο σημαντικών όψεων των σύγχρονων φιλικών σχέσεων. Δίνονται εμπεριστατωμένες απαντήσεις στο πώς οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται και βιώνουν τις φιλίες τους, πόσοι και ποιοι είναι οι στενοί τους φίλοι, τι κάνουν μαζί, τι τους φέρνει κοντά και τι τους οδηγεί στην απομάκρυνση, σε τι μοιάζουν και σε τι διαφέρουν "αντρικές" και "γυναικείες" φιλίες. Διερευνάται επίσης σε βάθος το ζήτημα της φιλίας ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες: πόσο διαδεδομένη είναι αυτή η σχέση, ποιες είναι οι προϋποθέσεις, οι ιδιαιτερότητες, οι δυσκολίες και τα οφέλη της, αλλά και τι συμβαίνει όταν εκφράζεται η σεξουαλική έλξη που ενδέχεται να αναδυθεί ανάμεσα στους παρτενέρ. Φαίνεται ότι όταν ο σκόπελος της σεξουαλικής έλξης ξεπεραστεί, η ετερόφυλη φιλία, απαιτώντας το συντονισμό διαφορετικών μοντέλων συναισθηματικής και πρακτικής επικοινωνίας, αφενός συνεισφέρει στην συναισθηματική αυτογνωσία, αφετέρου αποτελεί πλέον ένα σημαντικό βήμα προς μια βαθύτερη επικοινωνία μεταξύ των δύο φύλων.
Ο Νικόλας Χρηστάκης, γεννημένος στην Αθήνα το 1958, είναι αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Besancon και πήρε το διδακτορικό του στην κοινωνική ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο Paris X-Nantere. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα αφορούν θέματα ταυτότητας, κοινωνικής σκέψης και επικοινωνίας, στενών διαπροσωπικών σχέσεων και τελετουργικότητας. Έχει γράψει άρθρα σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και έχει μεταφράσει και επιμεληθεί πολλά επιστημονικά (και λογοτεχνικά) κείμενα. Έχει γράψει τα βιβλία "Μουσικές ταυτότητες: αφηγήσεις ζωής μουσικών και συγκροτημάτων της ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής ροκ" (1994), "Μοτοσυκλέτα: ριψοκινδύνευση και ιερό" (2003) και (σε συνεργασία με την Μπετίνα Ντάβου) "Τα παιδιά μιλούν για την υγεία και την ασθένεια: κοινωνικές αναπαραστάσεις της υγείας και της ασθένειας σε παιδιά 10 ετών" (1994). Επίσης, έχει επιμεληθεί με τον Κλήμη Ναυρίδη τις συλλογές κειμένων "Ταυτότητες: ψυχοκοινωνική συγκρότηση" (1997), "Κοινωνίες σε κρίση και αναζήτηση νοήματος" (2005) και "Το υπερνεωτερικό υποκείμενο" (2010).
