Όνειρα κρυμμένα

Η πρώτη μέρα εκτίναξε το αρχέγονο φως
από τα κροσσοδάχτυλα του αρχάγγελου
και μυριάδες οι στίχοι
και μυριάδες οι λυγμοί
και μυριάδες τ' ατελεύτητα ωσαννά.
Ωδή διάπυρη,
το νιόλουβο κόσμο ανασταίνει,
στης ιχνηλασίας του άκτιστου,
την απαντοχή!
Και ύστερα γίναμε σκόνη
και ύστερα γίναμε φως
και ύστερα δεν ξέραμε
πώς να ονομάσουμε
εκείνον το μυστικό, το μακρινό
άνεμο των ψυχών μας.
Τολμήσαμε να ξεστομίσουμε
κάποια μισόλογα,
μα τρομάξαμε από το χάος
της άγνοιάς μας,
μαγευτήκαμε από το ρίγος
της ομορφιάς του άγνωστου...
και μείναμε άλαλοι, βουβοί,
με τα λόγια της ψυχής ανείπωτα,
αινούντες τούτο το τρομακτικό
χαμόγελο του Παντός,
Νυν και Αεί!