Ο θρυλικός εφευρέτης των σκιανθρώπων, Μαυρομάτης, ύστερ' από ταξίδια και περιπέτειες, επιστρέφει στην πατρίδα του. Αμέσως βρίσκεται αντιμέτωπος με τη βαριά σκιά του εξουσιαστή που δυναστεύει τη χώρα. Ο Μαυρομάτης, έχοντας συμπαραστάτες τους παράξενους συντρόφους του, προσπαθεί να ενθουσιάσει τον κόσμο και να τον ξεσηκώσει. Γνωρίζεται με τη γυναίκα του εχθρού του και διαπιστώνει έκπληκτος πώς είναι καταγοητευμένη από τη μαγική του εφεύρεση. Του εκμυστηρεύεται τη ζωή της μέσα στο μισητό παλάτι. Σύντομα ενώνονται (ακόμα και οι σκιές τους) σε μια συγκλονιστική σχέση, ενώ τους ζώνει ολοένα ο κίνδυνος που απειλεί τη ζωή τους. Οι πολύτιμοι σύντροφοί του Μαυρομάτη, μέσα από τις ανατρεπτικές τους κωμωδίες, υποσκάπτουν σιγά σιγά το παλάτι με την απρόβλεπτη δράση τους, εμψυγχώνοντας τους ερωτευμένους και τον κόσμο που τους ακολουθεί.
Ο Νάσος Θεοφίλου γεννήθηκε το 1940 στη Μυτιλήνη. Το έργο του ήταν κυρίως πεζογραφικό (διήγημα, μυθιστόρημα και διάφορα ιδιόμορφα λογοτεχνικά είδη): "Ο Ερημόπολις", 1971 (πολυγραφημένη, με έξοδα του φίλου του Τιμολέοντα Καββαδία), Εγνατία/Τραμ, 1977, Γνώση, 1980. "Καταδυομένη Αφροδίτη", Ερμής, 1978, "Η πέμπτη εποχή - Μπουζιάνης", Εξάντας (στη σειρά "Οι έλληνες ζωγράφοι για παιδιά"), 1979, 1990. "Ιστορίες του καζαμία", Υψιλον 1980, Εστία 1992. "Εθιμοταξικόν", Εστία 1990. "Με ταχύτητα ηλικίας", Εστία 1991. "Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω", Νεφέλη 1999. "Ο Ερημόπολις και η Καταδυομένη Αφροδίτη", Νεφέλη 1999. "Όπερα των σκιών" (λιμπρέτο σε μουσική Νίκου Μαμαγκάκη που ανέβηκε στις 5, 6 και 8 Απριλίου 1997 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών), "Νεφέλη" 2000. Πέθανε στην Αθήνα το φθινόπωρο του 2004.
Ο ζωγράφος Γιάννης Ψυχοπαίδης έγραψε για το έργο του: [...] "Άλλοτε ποτάμι κι άλλοτε ρυάκι, σε διαρκή κίνηση, ο λόγος, ωραίος, ευφυής και ιλαρός αναδεικνύει το ηθικό μέγεθος μιας γλώσσας που καθοδηγούμενη από την απόλαυση της όρασης και της ακοής, διαρκώς υπονομεύει τη στεγνή και άκαμπτη σοβαρότητα, τους κοινωνικούς ρόλους, τις συμβάσεις και τις έτοιμες αλήθειες. Ο λόγος του Νάσου Θεοφίλου, λόγος διαβρωτικός αλλά και εμποτισμένος με μεγάλη συναισθηματική γενναιοδωρία, διαθλά τις φευγαλέες εικόνες της ζωής, αφήνοντας μόνιμα τη γεύση μιας βαθειάς ανθρωπιάς, πίνοντας άσπρο πάτο στην αρχέγονη αξιοπρέπεια της ανθρώπινης κατάστασης. [...] "Οι νεκροί", γράφει ο Νάσος Θεοφίλου, "γίνονται λουλούδια και τους τρώνε οι μέλισσες". Μέλι γλυκύτατο εις ποιον παραγγείλατε; Εις όλους εμάς. Για να γλυκάνουμε τους ερημοπόλεις και τις έρημες πόλεις."
(περιοδικό "Κ", "Η Καθημερινή", 24.10.2004)
