Η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων που είδα όταν ήμουν παιδί ήταν η Χιονάτη. Και δεν μου 'χε αρέσει καθόλου. Θυμάμαι η γιαγιά μου μ' έβγαλε άρον άρον από τον κινηματογράφο γιατί όλοι ολόγυρα έλεγαν ενοχλημένα "πείτε του παιδιού να πάψει" κι εγώ αντιδρούσα χάλια: Φώναζα μεσ' το σινεμά "χαζή" την Χιονάτη που άφηνε την κακιά μητριά της να τη βασανίζει -αντί να της στράψει κάνα χαστούκι να συνέρθει- και ύστερα γινόταν υπηρέτρια σε κάτι νάνους που μάζευαν διαμάντια ολημερίς, χωρίς να τα κάνουν και τίποτα χρήσιμο μετά! Κι ήταν και λαίμαργη: έτρωγε ό,τι της έδινε ο κάθε περαστικός! Στην προκειμένη περίπτωση, περαστική ήταν η μεταμορφωμένη τρελή βασίλισσα που, ενώ ήταν κουκλάρα και κοκέτα, πήγε κι έκανε μάγια κι έγινε ελεεινό γραΐδιο και τάιζε μετά τα κοριτσάκια φαρμακερά μήλα. Για να μην της πάρουν την εξουσία! Εκείνο δε το φινάλε που ο πρίγκηψ έφτανε με τ' άλογο και φιλούσε μια νεκρή σε γυάλινο φέρετρο μ' ανατρίχιαζε! Η αγάπη και νεκρούς ζωντανεύει... όχι βέβαια, αυτό δε γίνεται!
Η Μνήμη ζωντανεύει τα πάντα. Μόνο.
Κι απέρριψα το παραμύθι αμέσως.
Κι αγάπησα τον Πινόκιο, την επόμενη κινηματογραφική μου εμπειρία. Που, αν μη τι άλλο, ήταν παιδάκι! Καμωμένο από μάστορα. Ξύλινο παιδάκι και ξεχώριζε απ' τ' άλλα παιδιά. Κι ωστόσο πήγαινε σχολείο και μάθαινε γράμματα. Κι είχε για φίλο ένα γρύλο της νύχτας που τον έλεγε Συνείδηση. Και παρασυρόταν απ' τους κακούς, και περνούσε περιπέτειες φοβερές και χανόταν! Ένας ξύλινος κούκλος αγωνιζόταν για την ελευθερία του. Κι όταν την κέρδιζε, γινόταν άνθρωπος. Έτσι, όταν χρόνια αργότερα, η Μαργαρίτα Θεοδωράκη μου 'βαλε την ιδέα να γράψω ένα παραμύθι για τα τραγούδια του πατέρα της, το πρώτο που μου 'ρθε στο μυαλό ήταν ο περιπετειώδης κούκλος. Ένα παιδί αλλιώτικο. Κι αυτό γιατί τα "Τραγούδια για παιδάκια και παιδιά" του Μίκη δεν ήταν απλά τραγουδάκια. Ήταν αλλιώς! Ήταν ποιήματα που διάλεξε να ντύσει με τη μουσική του όχι τυχαία. Έμοιαζαν να λεν στα παιδιά να μην καταπίνουν με το πρώτο ό,τι τους δίνουν -σαν Χιονάτες! Γιατί όλα τα παιδιά είναι έξυπνα και πρέπει να σκέφτονται. Και να διαλέγουν... (Κάκια Ιγερινού)
Η Κάκια Ιγερινού γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη κι άρχισε πολύ νωρίς να διηγείται ιστορίες με οδηγό τη γιαγιά της την Πελαγία, που της έμαθε την τεχνική της αφήγησης τα καλοκαίρια στο Αμύνταιο. Στη Δυτική Μακεδονία. Που είναι τοπίο μυστήριο, αλλιώτικο. Και με κανένα άλλο δε μοιάζει. Με λίμνες, με λιβάδια, με λεύκες... Με βουνά που πάνω τους έγιναν πόλεμοι... Κι όπου εκεί, τα καλοκαιρινά βράδια στ΄ αλώνια, οι παραμυθάδες είχαν μεγάλη πέραση, γιατί ο κινηματογράφος άργησε να φτάσει και για χρόνια τα βιβλία κι οι εφημερίδες λογοκρίνονταν. Με τρόπο! Ο τόπος, νευραλγικός σαν σύνορο και πολιτικά επιτηρούμενος, ζούσε για χρόνια σαν την ωραία κοιμωμένη του δάσους... σε βαθύ ύπνο. Κι οι άνθρωποί του άκουγαν. Αφουγκράζονταν. Μόνο. Έτσι αργότερα έγραψε παραμύθια για παιδιά, παιδικό θέατρο κι ύστερα, μετά τις σπουδές της στο ΑΠΘ και τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης, έγινε ηθοποιός και καταπιάστηκε με διασκευές θεατρικών έργων, μεταφράσεις, ραδιοφωνικές εκπομπές, συγγραφή σεναρίων, κουβαλώντας για πάντα και παντού τον ήχο εκείνων των αφηγήσεων που τη μάγεψαν κάτι καλοκαιρινά βράδια της ψυχροπολεμικής περιόδου, στ΄ αλώνια, πλάι στη λίμνη του Οστρόβου... κι ύστερα στα θερινά τα σινεμά.
Μη Διαθέσιμο
