Ινές χρώμα της θάλασσας θολωμένο που ξάφνου αναβράζει. Συνάντηση με την Ινές, το κορμί της θροΐζει σαν φυλλωσιά όλες τις νότες των πουλιών που κουρνιάζουν όταν αναταράζει τον αέρα το μεγάλο μετεώρισμα κι η πτώση του αετού απειλητική, θανατική. Το κορμί της Ινές κυκλωτικά κι ας δίνει την υπόσχεση μιας απόλυτης ηρεμίας η φίλη των ηδονών και της κραιπάλης, αιχμές στα ερωγλέφαρα μάτια. Στ' ανοίγματα της Ινές αραβικά τραγούδια, χοροί και καυτερά μεθυστικά αρώματα, μεσόγειος γλυκασμός κι εβραϊκή λαγνεία. Καύλα για την Ινές, το κορμί, τον αέρα της, χέρια χειρονομίες για να την ανοίξουν, να ψάξουν μέσα της, νύχια δόντια να τη χαράξουν, να τη σημαδέψουν, να τη φάνε, αν γίνεται, ως το ύστατο ρίγος του ερωτότροπου κορμιού, στη σκοτεινή κορυφογραμμή που ανάβει σε πυρρίχιο χορό, χείλη γλώσσα να βυζάξουν τους χυμούς, τη δροσιά, να δεχτούν το σήμα της κλειτορίδας, γλώσσα τη γλώσσα, μορφές βαθύπνοες και λόγια παράλογα σαγηνευτικά της κλειτορίδας της Ινές. Όντας μέσα της, είναι μέσα σου, σε κατακλύζει το λαμπερό αίμα της Ινές [...]
Η Ινές δεν απαντά, χορεύει τα λόγια της. [...]
(Αθήνα, Παρίσι, Αθήνα, 1971-76, 1984-88)
