Η οστεοπόρωση είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Αφορά εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη. Ο πληθυσμός της γης συνεχώς μεγαλώνει και γηράσκει. Η οστεοπόρωση αιωρείται σαν μια σοβαρή απειλή νοσηρότητος και θνησιμότητος.
Το Ινστιτούτο Παθήσεων Σπονδυλικής Στήλης εκδίδει το τρίτο του βιβλίο, αφιερωμένο στην οστεοπόρωση. Πρόκειται για ένα εύχρηστο εγχειρίδιο που θα βοηθήσει στην κατανόηση της πάθησης και στην αντιμετώπιση των καθημερινών κλινικών προβλημάτων.
Στο πρώτο μέρος γίνεται υπενθύμιση των αναγκαίων βασικών εννοιών. Στο δεύτερο μέρος αναπτύσσονται τα νοσολογικά δεδομένα της οστεοπόρωσης με έμφαση στη διαφορική διάγνωση και στην ακτινολογική προσέγγιση. Στο τρίτο και τέταρτο μέρος αναφέρονται εκτενώς τα αντιοστεοπορωτικάκ φάρμακα και χαράσσεται η θεραπευτική στρατηγική των διαφόρων μορφών της νόσου. Σε ιδιαίτερα κεφάλαια περιγράφονται οι τεχνικές της κυφοπλαστικής και της σπονδυλοπλαστικής.
Ο Δημήτρης Ι. Γουλές κατάγεται από τον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας. Τελείωσε την Ιατρική Σχολή και την ειδικότητα παθολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθήνας, Τη διδακτορική του διατριβή των εκπόνησε στα National Institutes of Health, Bethesda, Maryland (USA).
Ειδικότητα ρευματολογίας άρχισε στο Λονδίνο. Εκεί είχε την τύχη να συμμετάσχει στην ομάδα του J. Cyriax (Κυριάκος) για την εμπέδωση και τη διάδοση της Ορθοπαιδικής Παθολογίας και να ασχοληθεί με την εμβιομηχανική παθοφυσιολογία της ΣΣ, την επιστημονική θεμελίωση της οστεοπαθητικής (manipulation) και την ενεσιοθεραπεία των αρθρώσεων και της ΣΣ.
Διετέλεσε επί πενταετίας διευθυντής ρευματολογικού στο NIEE, ενώ είναι επιστημονικός συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.
Ίδρυσε το Ιατρείο "Οσφυαλγίας και ΣΣ" στο Πανεπιστήμιο Αθηνών το οποίο μετέφερε σε ιδιωτικό χώρο με την επωνυμία "Ινστιτούτο Αυχεναλγίας Οσφυαλγίας, Παθήσεων ΣΣ" όπου ασχολείται με τη συντηρητική μη χειρουργική θεραπεία των νοσημάτων ΣΣ, τη δημοσίευση σχετικών άρθρων και την οργάνωση σεμιναρίων.
Είναι από τους πρώτους επιστήμονες που τεκμηρίωσαν διεθνώς ότι η συντηρητική θεραπεία μπορεί να μειώσει ή να εξαφανίσει τον όγκο της κήλης του μεσοσπονδυλίου δίσκου και ότι η παρετική ισχιαλγία από δισκοπάθεια δεν αποτελεί πλέον απόλυτη ένδειξη για εγχείρηση, αλλά μπορεί να αντιμετωπισθεί εξίσου καλά ή καλύτερα συντηρητικά.
