Ολιγόστιχες ασκήσεις μετρικής και ρυθμού με αφορμή την ομορφιά των όντων, των κοριτσιών (που είναι τα δροσερά επίθετα της ζωής μας), με αφορμή την ομορφιά της χλωρίδας και της πανίδας του τόπου (που μου δίνει ασταμάτητα αφορμές έκφρασης). Η φυσική επικράτεια που μας περιβάλλει έχει εγκράτεια, σύνεση, διακονεί το ταπεινό, μαζί με το υπέρλαμπρο. Έτσι και τούτη η άσκησή μου δεν είναι άλλο από απόπειρα εγκράτειας λόγου στην επικράτεια της πολυλογίας. Τέλος, μια άλλη πτυχή της άσκησης είναι, το άλγος πόνου του πάσχοντος σώματος και η θνητότητα, αιτίες που μας προτρέπουν σε εγκράτεια ύπαρξης.
