«Θυμάμαι να κατεβαίνω την Πανεπιστημίου κρατώντας σφιχτά τα έγγραφα στο στήθος μου. Δεν μου έφταναν οι μπομπονιέρες. Τα τούλια. Τα κουφέτα. Τα λουλούδια. Οι λαμπάδες. Η δεξίωση, οι καλεσμένοι, το μενού. Είχα και το Ταμείο να τρέχω.
Προίκα κορασίδων εν έτει 1998; Κρατούσα ληξιαρχική πράξη γάμου των γονιών, πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης και πήγαινα. “Λεφτά θα πάρεις, μην γκρινιάζεις”, μου ’χε πει ο πατέρας μου. Δίκιο είχε, τι να ’λεγα;
Φτάνοντας στο γκισέ, τα άνοιξα για να τα βάλω σε μια τάξη. Εκεί έπεσε το μάτι μου:
Αριθμός γάμου του συζύγου: Α΄.
Αριθμός γάμου της συζύγου: Β΄.
Τι Β΄;
Ξανακοίταξα.
Ο υπάλληλος περίμενε».
