Τα κείμενα πάντα μιλούν μεταξύ τους, συνδιαλέγονται. Πολύ περισσότερο όταν ο διάλογος είναι ρητός και η αναφορικότητα δεδηλωμένη. Οποιαδήποτε, άρα, κατάτμηση των κειμένων, οποιαδήποτε απομόνωσή τους, προϋποθέτει ασφαλώς ένα κίνητρο ξένο προς την προθετικότητα των κειμένων και των συγγραφέων τους.
Από το 12ο τεύχος του περιοδικού "Σημειώσεις" (Νοέμβριος 1977), στο οποίο δημοσιεύθηκε το κείμενο του Μάριου Μαρκίδη "Erich Fromm: ο φόβος της ελευθερίας και η θεραπεία του", εγκαινιάσθηκε μια συζήτηση, η οποία ενέπλεξε τα κείμενα των Τάκη Κονδύλη (τευχ.13-14 και 17), Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου (τευχ.16 και 17) και Στέφανου Ροζάνη (τευχ.19). Τα όρια της συζήτησης ήταν ανοικτά και η συνομιλία χωρίς προϋποθέσεις και όρους. Ο μόνος όρος που τηρήθηκε ήταν ο αλληλοσεβασμός των συνομιλητών, ακόμη και εκεί όπου ο διάλογος οξύνθηκε. Όμως η όξυνση είναι η μοίρα κάθε διαλόγου που διεξάγεται με ενθουσιασμό και πάθος, προκειμένου να στηρίξει μια στάση ζωής και αναστοχαστικής έκφρασης. Και οι μετέχοντες σ' αυτή τη συζήτηση διέθεταν αναμφισβήτητα αυτόν τον ενθουσιασμό και αυτό το πάθος. Πολλά γράφτηκαν έκτοτε, και ακόμη περισσότερα ειπώθηκαν σχετικά με τις θέσεις, τους προσανατολισμούς και την αξία αυτής της συζήτησης. Το βέβαιο είναι ότι η συζήτηση δημιούργησε ένα χώρο ιδεών και αντιπαραθέσεων που ακόμη περιμένει τους αποδέκτες του, τους άλλους συνομιλητές που θα τον διανοίξουν σε άλλα πεδία, μα πάντα με τον ίδιο ενθουσιασμό και το ίδιο πάθος. Αυτόν τον σκοπό, άλλωστε, επιδιώκει η παρούσα έκδοση των κειμένων, είκοσι τρία χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευσή τους και μία πενταετία μετά την απώλεια του Τάκη Κονδύλη. [...]
(από τον πρόλογο των εκδοτών)
