Τις σελίδες που κρατάς, μια νύχτα με φεγγάρι να ανοίξεις. Να τις χυμήξεις! Η Πανσέληνος για σένα φως θα ρίξει, πριν οι θνητοί αποκοιμηθούν. Από τον λήθαργο οι θεοί ξυπνούν. Μιλούν. Δεν είναι μόνοι! Το χθες παγώνει. Τα χρονικά ο μύθος λιώνει, δεν τα ξεχνά. Δε συγχωρεί, μα ούτε εκδίκηση ζητά. Μονάχα... αντανακλά: Εμένα. Κι εσένα. Κι ολάκερη την πλάση. Έχεις ξεχάσει; Έρωτα βλέπεις; Πόλεμο; Λατρεία; Ιστορία; Αθωότητα ή βία; Όσοι έφτιαξαν Θεούς, μετά Διαβόλους βρήκαν. Μάλλον χαθήκαν! Έτσι κι εγώ; Έτσι κι εσύ; Ανάμεσα στους ίσκιους που σκοτεινιάζουν την ύπαρξή μας, γίνεται να υπάρξουν κάποιες αχτίνες αληθινής ελευθερίας, μα μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να τις δημιουργήσουμε...
Ο Παναγιώτης Αράπης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983. Σπούδασε στη σχολή Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και εργάζεται ως καθηγητής Φυσικής-Χημείας στην Αθήνα. Ασχολείται με την υποκριτική από τα νεανικά του χρόνια, έχοντας λάβει μέρος σε θεατρικές παραστάσεις και εργαζόμενος ως ηθοποιός σε παιδικό θέατρο. Ξεκίνησε να γράφει από ανάγκη όμοια που έχει ένας γλύπτης ή ένας ζωγράφος: να μοιραστεί με άλλους ανθρώπους ένα όνειρο που έχει πλάσει, με τις λέξεις να γίνονται τα πινέλα και τα χρώματά του. Έχει καταπιαστεί με συγγραφή παραμυθιών, θεατρικών έργων, διηγημάτων, στίχων. Έργα του έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Το μυθιστόρημά του "ΠΑΝ" γράφτηκε το καλοκαίρι του 2019 και διακρίθηκε με Έπαινο στον 38ο διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, στην κατηγορία του μυθιστορήματος. Είναι το πρώτο λογοτεχνικό του βιβλίο που εκδίδει, ένα όνειρο που ταξιδεύει αληθινά, με τα φτερά του Υδροπλάνου.
