[...] Με μεθοδικότητα λαογράφου, η κ. Φιορεντίνου και αξιοποιώντας προφορικές μαρτυρίες και γραπτές πηγές, δίνει μια ολοκληρωμένη εικόνα του πλούσιου Χριστιανικού εορτολογίου, όπως αυτό εορτάζεται στη Ζάκυνθο, που περιλαμβάνει δεκάδες γνωστές και άγνωστες γιορτές, γύρω από τις οποίες οργανώθηκαν εκδηλώσεις με άξονα και μέσο την τροφή, επινοήθηκαν συνταγές, μαγειρεύτηκαν φαγητά, δημιουργήθηκαν "αντέτια".
Το δεύτερο προσδιοριστικό επίθετο του τίτλου είναι σχετικό με τον τόπο προέλευσης των συνταγών. Και εδώ η κ. Φιορεντίνου πρωτοτυπεί, αφού είναι το μοναδικό στο είδος του βιβλίο με συνταγές από τη Ζάκυνθο (συνολικά μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού), που απλώνεται, όχι μόνο στα τυπικά φαγητά της Ζακυνθινής κουζίνας που συναντάμε στις παραθαλάσσιες τουριστικές ταβέρνες, αλλά και στα φαγητά του Κάμπου και της Ορεινής Ζακύνθου, δίνοντας έτσι στο βιβλίο και ένα γεωγραφικό προσδιοριστικό χαρακτήρα, που όχι μόνο δεν περιορίζει, αλλά αντίθετα βοηθάει να κατανοήσουμε καλύτερα τη Ζακυνθινή Φύση και Ψυχή.
Με αναφορές σε λογοτεχνικά κείμενα, όπου συναντώνται συνταγές, αλλά και με την περιγραφή των σκευών παρασκευής τους, το βιβλίο ξεπερνά το χαρακτήρα ενός βιβλίου-οδηγού για το επόμενο τραπέζι μας.
Γίνεται ένα ευκολοδιάβαστο ανάγνωσμα για κάθε ηλικία και φύλο, που μας τέρπει, μας ερεθίζει, μας συγκινεί και με απλό τρόπο μας διδάσκει το σεβασμό στην τροφή και κατ' επέκταση στη Ζακυνθινή, την ελληνική φύση, που απλόχερα μας έχει ευλογήσει με τα δώρα της. [...]
(από τον πρόλογο της Κατερίνας Δεμέτη, Αρχαιολόγου, Διευθύντριας στο Μουσείο Σολωμού & Επιφανών Ζακυνθίων)
Γεννήθηκα στη Ζάκυνθο το 1957. Μεγάλωσα στην όμορφη Μπόχαλη μέσα σε μία ρομαντική ατμόσφαιρα αγναντεύοντας καθημερινά από ψηπά το όμορφο νησί του Ιονίου, το "Φιόρο του Λεβάντε". Μέσα από μυρωδιές Τζαντζαμινιών, γιούλιων και αγράμπελης ξεκίνησα τα παιδικά μου χρόνια. Δίπλα μου πάντα το Βενετσιάνικο Κάστρο, το οποίο ήταν για μένα τόπος παιχνιδιού, περιπάτου και πνευματικής αναζήτησης.
Τα πρώτα μαθητικά μου χρόνια τα πέρασα στο Διθέσιο Δημοτικό Σχολείο της Μπόχαλης στο Λόφο του Στράνη και τα πρώτα μου παιχνίδια ήταν κάτω από την βελανιδιά δίπλα από το άγαλμα του Εθνικού μας ποιητή, Διονυσίου Σολωμού.
Αποφοίτησα από το κλασικό τμήμα του Α΄ Γυμνασίου Θηλέων Ζακύνθου, το έτος 1975. Διάφορες συγκυρίες με έκαναν να ακολουθήσω διαφορετικά πράγματα από αυτά που αγαπούσα. Έτσι τελείωσα δύο σχολές στην Αθήνα, η μία ήταν Ιδιαιτέρα Γραμματέας, όπου ειδικεύτηκα στην στενογραφία και την Αγγλική γραφομηχανή και η δεύτερη διατρήτρια στην μηχανογράφηση, όπου εργάστηκα για δύο συνεχή χρόνια σε οικονομικό τμήμα. Στη συνέχεια παντρεύτηκα και έγινα μητέρα δύο παιδιών. Η αγάπη μου για οποιαδήποτε μορφή τέχνης και πολιτισμού ήταν κρυφή για τον περισσότερο κόσμο. Έτσι όλα αυτά τα χρόνια που μεγάλωνα τα παιδιά μου συγχρόνως κατά διαστήματα ταξίδευα στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στο εξωτερικό, ανακαλύπτοντας την ιστορία και τον πολιτισμό άλλων χωρών. Όλες αυτές οι περιηγήσεις με έκαναν να αγαπήσω και να σεβαστώ περισσότερο τη δική μας πολιτιστική κληρονομιά είτε σε τοπικό είτε σε εθνικό επίπεδο. Έτσι ένιωσα την ανάγκη να υπηρετήσω προς αυτή την κατεύθυνση. Η ευκαιρία μου δόθηκε όταν τον Οκτώβριο του 1994, έλαβα μέρος στις Δημοτικές εκλογές και εκλέχτηκα Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Ζακυνθίων, όπου ανέλαβα ως υπεύθυνη Πολιτιστικών, ενώ εκλέχτηκα μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Δ.Ε.Π.Α.Ζ. (Δημοτική Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ζακύνθου). Σε αυτή τη θέση υπηρέτησα επί τέσσερα χρόνια αμισθί.
Από το ευρύ πεδίο των συμμετοχών και δραστηριοτήτων μου στο πολιτιστικό "γίγνεσθαι" της Ζακύνθου, σταχυολογώ κάποιες ξεχωριστές στιγμές. Συνέβαλα αποφασιστικά στο να ανασυγκροτηθεί η Κινηματογραφική Λέσχη, να υπογραφεί Προγραμματική σύμβαση με το ΥΠ.ΠΟ. το έτος 1995, με την οποία εντάχθηκε ο Κινηματογράφος της Ζακύνθου στο Δίκτυο Δημοτικών Κινηματογράφων. Να θεσμοθετηθεί το καλοκαιρινό φεστιβάλ "Ζακύνθια" που αργότερα μετονομάστηκε σε "Εν Ζακύνθω Συναντήσεις Τέχνης" να ιδρυθούν σχολές κλασικού χορού, θεατρικού εργαστηρίου και Ζωγραφικής στη Δ.Ε.Π.Α.Ζ., και να εκσυγχρονιστεί το Υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο για να στεγαστούν οι παραπάνω σχολές.
Κορυφαία ίσως συμβολή μου υπήρξε η ανάσυρση από τα υγρά και μουχλιασμένα δωμάτια του υπογείου του παραπάνω θεάτρου, του αρχείου Γρηγ. Ξενόπουλου, το οποίο μεταφέρθηκε σε αποθήκη και διασώθηκε από τη διάβρωση. Αργότερα, το αρχείο μαζί με έπιπλα από την οικία της οικογενείας Ξενόπουλου, μεταφέρθηκε στο Ξενοπούλειο Μουσείο, όπου και πάλι επί εννέα συνεχείς μήνες, υπό αντίξοες συνθήκες κοπίασα για τη διευθέτηση και καταγραφή ιδιόχειρη του πολύτιμου αυτού υλικού. Στη συνέχεια οργάνωσα το Ξενοπούλειο Μουσείο, και ανέδειξα το πλούσιο έργο του Γρηγορίου Ξενόπουλου στη γενέτειρα του.
Μετά το τέλος της θητείας μου δεν πολιτεύτηκα ξανά. Δεν ήθελα να υπηρετήσω πρόσωπα, αλλά θεσμούς και αξίες. Έτσι αποστασιοποιήθηκα και απομονώθηκα. Η απομόνωση μου με έκανε να δω τα πράγματα διαφορετικά και περισσότερο σφαιρικά. Άρχισε σιγά-σιγά να με ανησυχεί και να με φοβίζει ο όρος "παγκοσμιοποίηση". Ένιωσα να κινδυνεύουν οι ρίζες μας, η τοπική πολιτιστική μας παράδοση και γενικότερα η πολιτιστική μας ταυτότητα. Άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά ότι κάτι έπρεπε να κάνω.
Έτσι το 2001 εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο "Παραδοσιακή Ζακυνθινή Κουζίνα" συγκεντρώνοντας μερικά από τα ήθη και έθιμα του τόπου μας, ελπίζοντας να συντελέσω στη διάσωση και διατήρηση της πολιτιστικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς.
Στη συνέχεια όμως διαπίστωσα ότι όλα όσα έγραψα ήταν πολύ λίγα μπροστά στον πλούτο της Ζακυνθινής Λαογραφίας και πολιτιστικής ιδιαιτερότητας και πολλά λαογραφικά στοιχεία δεν είχαν καταγραφεί. Τρόμαξα στην ιδέα ότι όλος αυτός ο πλούτος θα χανόταν με το πέρασμα του χρόνου. Έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ ξανά με το ίδιο θέμα βιβλίου αλλά πολύ πιο σοβαρά. Πάνω από μία δεκαετία περιπλανήθηκα στα Ορεινά χωριά, στον Κάμπο και στη Χώρα παίρνοντας συνεντεύξεις από ηλικιωμένα άτομα. Συγχρόνως έκανα έρευνα στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Ζακύνθου για περίπου δύο χρόνια και με αυτό τον τρόπο συνέλεξα το διάσπαρτο υλικό, το οποίο είχε σχέση με το αντικείμενο του βιβλίου.
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η δημιουργία του δεύτερου βιβλίου μου με τίτλο "Παραδοσιακή Ζακυνθινή Κουζίνα, Μεσογειακή διατροφή: Λαογραφία, Τέχνη, Πολιτισμός" πιστεύοντας ότι μέσα από την μαγειρική τέχνη και την προβολή των τοπικών μας προϊόντων θα εκτιμηθεί ξανά η Μεσογειακή διατροφή και θα υιοθετηθεί μία καινούρια στάση ζωής και κουλτούρας, όπου χρέος έχουμε να την παραδώσουμε στις επόμενες γενιές.
