Στο Λιβίσι της Μικράς Ασίας, με τον αμιγή Ελληνικό του πληθυσμό, στις ατέλειωτες βροχερές χειμωνιάτικες νύκτες, μαζεύονταν γύρω στο αναμμένο τζάκι. Καθισμένοι πάνω σε μεντέρια, άκουγαν τα παραμύθια του πάππου που τα έμαθε από τον πάππο του που κι αυτός από τον πάππο του τα ήξερε, κι ακούοντας τη ζεστή φωνή του παραμυθά, ξεχνούσαν κόπους και βάσανα. Η σκέψη πετούσε σε μαγικές πολιτείες, όπου οι άνθρωποι ήταν πολύ πλούσιοι ή πολύ φτωχοί, δυνατοί ή αδύναμοι, που ζούσαν πότε στον πάνω κόσμο και πότε στον κάτω κόσμο, όπου τα λουλούδια, τα αντικείμενα, τα έντομα, τα ερπετά, τα πουλιά, τα ψάρια, τα ζώα και τα άγρια θηρία μιλούν, αγαπούν, προστατεύουν ή εκδικούνται, όπου συχνά το κακό μάχεται το καλό κι όλα με κάποιο μαγικό τρόπο δένονται και τελειώνουν σωστά, για να διδάξουν την ανθρωπιά, τη δικαιοσύνη, την εντιμότητα.
Το βιβλίο περιλαμβάνει 31 παραμύθια της παράδοσης του Λιβισιού και της Μάκρης Μικράς Ασίας όπως τα διηγήθηκαν πρόσφυγες πρώτης γενιάς στην Καλλιόπη Μουσαίου-Μπουγιούκου. Στο CD, που συνοδεύει το βιβλίο, υπάρχει η ηχογράφηση 13 παραμυθιών στο Λιβισιανό Ιδίωμα σε αφήγηση του Μιχάλη Δελησσάβα. Ετσι ο αναγνώστης μπορεί να διαβάζει τα παραμύθια στην ομιλουμένη και παράλληλα να ακούει την εκφορά τους στη ντοπιολαλιά της περιοχής.
Γνωστή στους επιστημονικούς λαογραφικούς κύκλους για την υποδειγματική της λαογραφική εργασία, η Καλλιόπη Β. Μουσαίου γεννήθηκε στη Μάκρη της Μικράς Ασίας (Λυκία) το 1904. Πατέρας της ο Βασίλειος Μ. Μουσαίος, γιατρός που διέπρεψε στη διαγνωστική και θεραπευτική της ελονοσίας και παππούς της ο Μιχαήλ Μουσαίος δάσκαλος και λόγιος πνευματικός ηγέτης της Λυκίας. Απόφοιτος της εμπορικής σχολής του Παρθεναγωγείου Σμύρνης, εγκαταστάθηκε με τους γονείς της στην Αθήνα το 1920. Φύση ανεξάρτητη, εργατική και φιλοπρόοδη, θέλησε να εργασθεί αμέσως και προσλήφθηκε στη μοναδική τότε μεγάλη κινηματογραφική επιχείρηση Σινέ - Οριάν και έγινε γρήγορα ο κεντρικός της Ταμίας. Αργότερα είχε την ίδια εμπιστευτική θέση στην Ελληνική Κινηματογραφική Ένωση, διάδοχο της Σινέ - Οριάν. Το 1937 παντρεύτηκε τον γιατρό Βασίλειο Μπουγιούκο. Από μικρή έδειχνε ιδιαίτερη στοργή και ενδιαφέρον για τα λαογραφικά χειρόγραφα του παππού της. Η γνωριμία της με τη Μέλπω Μερλιέ, την εμπνευσμένη ιδρύτρια του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, αναθέρμανε το ενδιαφέρον της για τη Λαογραφία. Όταν έχασε τον άνδρα της το 1948 προσελήφθη στο Γαλλικό Ινστιτούτο που διηύθυνε ο μεγάλος φιλέλληνας Οκτάβ Μερλιέ. Τότε αποφάσισε να συνεχίσει το ημιτελές έργο του παππού της Μιχαήλ Μουσαίου. Με ακάματη δραστηριότητα και επιμονή διέτρεχε τους συνοικισμούς όπου είχαν εγκατασταθεί οικογένειες Μακρηνών και Λιβισιανών της Μικράς Ασίας, επισημαίνοντας εκείνους ή εκείνες που διατήρησαν αδιάβρωτο το Λιβισιανό ιδίωμα και ανάλλαγη τη νοοτροπία, μα και τα ήθη και τα έθιμα της μακρινής τους πατρίδας. Με την ενθάρρυνση της Μέλπως Μερλιέ και την καθοδήγηση του διακεκριμένου καθηγητή της Λαογραφίας Δημήτρη Πετρόπουλου συγκέντρωσε και κατέταξε ένα πλούσιο λαογραφικό υλικό. Το 1961 παρουσίασε το πρώτο της έργο "Παροιμίες του Λιβισιού και της Μάκρης" με εισαγωγή του καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Δημήτρη Πετρόπουλου, στις εκδόσεις του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών. Το βιβλίο περιλαμβάνει 1.510 παροιμίες με πλήρη κατάταξη στα οικεία λήμματα, εξακρίβωση της ερμηνείας τους και έλεγχο του ιδιώματος, παράλληλα προχώρησε σε καταγραφή και σύγκριση όμοιων ή αντίστοιχων μεσαιωνικών και αρχαίων Ελληνικών παροιμιών.
