Πατροπαράδοτες Ελληνικές Συνταγές

Ελληνικοί Μεζέδες (Βιβλιοδετημένη Έκδοση - Πρώτος Τόμος)
Συγγραφέας : Συλλογικό έργο
Εκδότης : Φυτράκης Α.Ε.
Έτος έκδοσης : 1980
ISBN :
Σελίδες : 282
Τόμος : 1
Σχήμα : 29x23
Κατηγορίες : Μαγειρική, Ελληνική

45.00 € 27.00 €




Τί παράξενο, αλήθεια! Να μην έχουν συγκεντρωθεί και δημοσιευτεί μέχρι σήμερα οι θησαυροί της Ελληνικής Παραδοσιακής Κουζίνας!

Οι συνταγές για τα αλησμόνητα εκείνα φαγητά πού νοστιμεύανε το σπιτικό μας τραπέζι, πανελλήνια και διαχρονικά.

Ποιος Έλληνας λησμόνησε ποτέ τα πεντανόστιμα φαγητά της μάνας, τα φαγητά που τρώγαμε ανήμερα της Παναγίας, στα γλέντια μας ή στις τοπικές μας γιορτές; Κανένας.

Γιατί αυτά είναι τα γνήσια φαγητά του τόπου μας, τα δικά μας, τα υγιεινά και τα νόστιμα, πεμπτουσία από τα προϊόντα της Πατρώας γης. Για όλους μας αυτά είναι τα φαγητά "της ψυχής".

Τα φαγητά που καθιέρωσε ο χρόνος και η ζωή σ' αυτόν εδώ τον Τόπο.

Αδιατάραχτη είναι η εξέλιξη της Μαγειρικής Τέχνης από την αυγή της Ελληνικής Ιστορίας. Καθρέφτης αυτής της αδιάλειπτης συνέχειας οι γαστριμαργικές συνήθειες των Ελλήνων. Χορδήν -αρνίσια έντερα πλεγμένα- έτρωγαν στα χρόνια του Ομήρου, χαρδούνιν έτρωγαν οι Βυζαντινοί, γαρδούμπα οι Νεοέλληνες: Επί τρείς χιλιάδες χρόνια...

Μια ασταμάτητη ροή, αλυσιδωτή, κλιμακωτή της ελληνικής εδεσματολογίας. Την παρακολουθούμε στους Δειπνοσοφιστές του Αθηναίου -σπαρταριστή τοιχογραφία της γαστριμαργίας των αρχαίων- στα Διαιτητικά του προβυζαντινού γιατρού Ορειβάσιου, στις απολαυστικές σελίδες του πειναλέου Βυζαντινού Θεόδωρου Πρόδρομου -που περιγράφει σπαρακτικά του ηγουμένου του τα θρυλικά φαγοπότια-, και τέλος στη ζωντανή μας παράδοση, κληρονομιά των αιώνων της Τουρκοκρατίας.

Μερικοί ισχυρίζονται πως η ελληνική κουζίνα είναι παραλλαγή, μίμηση ή αντιγραφή της Οθωμανικής. Ανιστόρητοι άνθρωποι! Των Βυζαντινών τη μαγειρική ενστερνίσθηκαν οι άξεστοι Ασιάτες εισβολείς. Βυζαντινά όλα τα εδέσματα και κυρίως οι σάλτσες της "ανατολίτικης κουζίνας". Βυζαντινές οι περισσότερες σάλτσες. Από τον δέκατο αιώνα χρησιμοποιούσαν οι Βυζαντινοί το επιτραπέζιο σκεύος "σαλτζάριον"...

Αρκεί μόνο ή λέξη "νόστιμο", το επίθετο που χαρακτηρίζει σήμερα το εύγευστο και απολαυστικό μαγειρικό παρασκεύασμα, για να φανεί η αρθρωτή συνέχεια της ελληνικής Μαγειρικής Τέχνης δια μέσου των αιώνων. Είναι νόστιμο φαγητό έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοι, ευφροσύνη του ουρανίσκου, τέρψη του λάρυγγος, ακριβώς όπως ο νόστος, ο ομηρικός νόστος, ο ηδύς, η γλυκεία δηλαδή επιστροφή στην πατρίδα. Μας το βεβαιώνει ο Ευστάθιος, ο σοφός Ιεράρχης της Θεσσαλονίκης. "Ο Όμηρος αποκαλεί νόστιμον ήμαρ, -γράφει ο Ευστάθιος-, το γυρισμό στη γενέτειρα. Αλλά οι μετά τον Όμηρο λένε νόστιμο και το φαγητό, γιατί θυμίζει την ευχαρίστηση, τη γλυκύτητα του νόστου του Οδυσσέα".

Φτωχός ο τόπος, λίγα τα προϊόντα: το λάδι, το γάλα, το κρασί, το αλεύρι. Λίγα αλλά καλά. Να τρέφουν και να στεριώνουν το κορμί. Μ' αυτά μπόρεσε να επιβιώσει ο Ελληνισμός μέσα στις χιλιετίες.







e-mail Facebook Twitter