Ο Κλάιστ χρειάζεται μια τραγωδία, θέλει τον Φόβο και κυρίως τον Έλεο. Χρειάζεται τα δάκρυά μας για την Πενθεσίλειά του.
Φθινόπωρο του 1807, στη Δρέσδη. Στο σπίτι με τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, ο Κλάιστ μένει πλάι πλάι με τον Πφούελ, τον αδελφικό του φίλο. Μια μέρα, ο Κλάιστ ορμάει στο δωμάτιο του Πφούελ αναστατωμένος, κλαίγοντας:
"Πάει, πάει, είναι νεκρή".
"Ποια;" λέει ο Πφούελ.
"Αυτή! Η Πενθεσίλεια!"
"Ναι" λέει ο Πφούελ, "αλλά εσύ τη σκότωσες".
"Α, βέβαια!" λέει ο Κλάιστ.
