Να περάσει το κακό. Ναι. Γι’ αυτό παλεύει. Αλλά να το ξεχάσει; Πώς να το ξεχάσει; Συχνά-πυκνά στην ξενιτιά που βρέθηκε διωγμένος, σαν εξόριστος, ξυπνάει ο Γιάννης από τον ίδιο εφιάλτη τα βράδια: το κορίτσι του που του το πήραν, τους μπράβους που τον χτύπησαν, την απειλή για τη ζωή του. Κι όλα αυτά επειδή κάποιος είχε περισσότερη δύναμη απ’ αυτόν. Όλα αυτά επειδή δεν υπάρχει δικαιοσύνη για τους ταπεινούς.
Μόνος, δίχως βοήθεια, δίχως χαρτιά, στην άλλη άκρη του ωκεανού, ο Γιάννης θα προχωρήσει. Θα φτιάξει μια νέα ζωή, ξεκινώντας από το μηδέν. Άλλες συνήθειες, άλλα ήθη, άλλες καταστάσεις. Θα αγωνιστεί σκληρά για να πάει μπροστά.
Από τα νησιά του Αιγαίου στις θάλασσες, στο Τέξας, στο Μεξικό, στην Καλιφόρνια και πίσω στην Ελλάδα… Από τα ποντοπόρα πλοία στους συνοριακούς σταθμούς, στα μπαρ, στα καταγώγια και στα μεγάλα ξενοδοχεία, στη φτώχεια και στη χλιδή, στην ανθρώπινη αναλγησία, αλλά και στην ανθρώπινη ζεστασιά…
Στο μεγάλο ταξίδι της ζωής, τα βάσανα γίνονται περασμένα. Ξεχασμένα όμως;
Ο Χρήστος Χρήστου γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1937 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Και οι δυο γονείς του ήταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία κι απ' αυτούς έμαθε από πρώτο χέρι τις ιστορίες του πολέμου και της καταστροφής του 1922.
Εργάστηκε σε μεγάλη εταιρία εισαγωγής και εμπορίας αυτοκινήτων και επί πολλά χρόνια ασχολήθηκε με τα θέματα των εισαγωγών.
Είναι κάτοικος Πεύκης και ασχολήθηκε εντατικά με τα κοινά, ως δημοτικός σύμβουλος από το 1986 μέχρι το 1998, ενώ διετέλεσε και αντιδήμαρχος Πεύκης. Έχει συμμετάσχει σε πολλούς συλλόγους της περιοχής, κυριότερη ενασχόλησή του τον Πολιτιστικό Οργανισμό Δήμου Πεύκης, του οποίου ήταν ιδρυτικό μέλος και διετέλεσε αντιπρόεδρος, έχοντας ενεργή δράση μέχρι και σήμερα.
