Ένα εξερευνητικό ταξίδι σε έναν κόσμο που είναι καταδικασμένος στη σιωπή αλλά βρίσκεται ανάμεσά μας. Πώς αντέχει κανείς το πέρασμα του χρόνου όταν εξαναγκάζεται σε απραγία; Πώς διαχειρίζεται κανείς την απώλεια εκείνων που αγάπησε; Ποιος μεταδίδει την κληρονομιά; Ο Ρίχαρντ, ομότιμος καθηγητής, μέσω της τυχαίας του συνάντησης στην Οράνιεν Πλατς με τους ανθρώπους που ζητούν άσυλο έχει την ιδέα να αναζητήσει τις απαντήσεις του εκεί όπου κατά τα άλλα κανείς δεν ψάχνει: σ’ εκείνους τους νεαρούς πρόσφυγες από την Αφρική, που εξόκειλαν στο Βερολίνο και έχουν καταδικαστεί εδώ και χρόνια να περιμένουν. Και ξαφνικά αυτός ο κόσμος κοιτάζει τον Ρίχαρντ, τον κάτοικο της Γηραιάς Ευρώπης, και γνωρίζει πιθανότατα καλύτερα από τον ίδιο ποιος είναι στην πραγματικότητα.
Η Τζέννυ Έρπενμπεκ αφηγείται με τον απαράμιλλο τρόπο της μια ιστορία για την αποστροφή και την εστίαση του βλέμματος, τον θάνατο και τον πόλεμο, για την αιώνια αναμονή και για ό,τι κρύβεται κάτω από την επιφάνεια.
Ένα θαυμάσιο μυθιστόρημα που ακτινογραφεί τα μείζονα ζητήματα των ημερών μας. Με τους "Περαστικούς" η Γερμανίδα συγγραφέας αφυπνίζει την προοδευτική συνείδηση μιας ολόκληρης ηπείρου.
Η Τζέννυ Έρπενμπεκ γεννήθηκε το 1967 στο πρ. Αν. Βερολίνο. Γιαγιά της ήταν η μυθιστοριογράφος Hedda Zinner, παππούς της ο συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων Fritz Erpenbeck, ιδρυτής του περιοδικού "Theater der Zeit", και πατέρας της ο John Erpenbeck, φυσικός, φιλόσοφος, ψυχολόγος και μυθιστοριογράφος.
Σπούδασε βιβλιοδεσία, αλλά εργάστηκε ως αμπιγιέζ και αργότερα ως φροντιστής στην Κρατική Όπερα του Βερολίνου. Παράλληλα σπούδασε θεατρικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Humboldt και σκηνοθεσία μουσικού θεάτρου στην Ανώτατη Μουσική Ακαδημία "Hanns Eisler" στο Βερολίνο.
Το 1995 άρχισε να εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη στην όπερα του Γκρατς και σύντομα άρχισε να σκηνοθετεί παραστάσεις όπερας και μουσικού θεάτρου. Έχει σκηνοθετήσει, μεταξύ άλλων, έργα των Μπέρτολτ Μπρεχτ, Ένγκελμπερτ Χούμπερντινγκ ("Χαίνσελ και Γκρέτελ"), Άρνολντ Σαίνμπεργκ, Μπέλα Μπάρτοκ, Κλαούντιο Μοντεβέρντι ("Ορφέας") και Γκέοργκ Φρήντριχ Χαίντελ.
Το 1999 δημοσίευσε τη νουβέλα της "Ιστορία του γερασμένου παιδιού", που έγινε δεκτή με πολύ θερμές κριτικές, της χάρισε την υποψηφιότητα για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα "Aspekte" της ZDF, αλλά και υποτροφίες.Το 2003 η Anne-Sylvie Koenig διασκεύασε το έργο για το θέατρο, που ανέβηκε σε σκηνοθεσία Gundula Weimann στο Κρατικό Θέατρο του Κάσσελ. Η "Ιστορία του γερασμένου παιδιού" έχει ήδη μεταφραστεί σε εννέα γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, δανικά, εβραϊκά, κορεατικά, ολλανδικά, ουγγρικά, σουηδικά και ιαπωνικά).
Το 2000 η Έρπενμπεκ δημοσίευσε το πρώτο θεατρικό έργο της, "Οι γάτες έχουν επτά ζωές" ("Katzen haben sieben Leben"), "ένα πανδαιμόνιο αγάπης και βίας, αποξένωσης και εξάρτησης, γλωσσικής μαγείας και κτηνωδίας" το οποίο σκηνοθέτησε στη συνέχεια η ίδια στο Schauspielhaus του Γκρατς.
Το 2001 τιμήθηκε στο Κλάγκενφουρτ με το βραβείο της κριτικής επιτροπής "Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν" για το διήγημά της "Σιβηρία" ("Sibirien") και τον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε το τρίτο βιβλίο της, με διηγήματα, η συλλογή "Σκύβαλα" ("Tand").
Το 2003 ανέβηκε στο Βερολίνο το δεύτερο θεατρικό έργο της με τίτλο "Σωματικές ασκήσεις για μια αμαρτωλή", στο οποίο δανειζόμενη υφολογικά στοιχεία της παραβολής και του παραμυθιού σκιαγραφεί μια συναισθηματική καταγραφή των θυμάτων και των δραστών της πτώσης της Γ.Λ.Δ. και με ποιητικές εικόνες επιχειρεί να προσεγγίσει την ψυχολογική κατάσταση μιας χώρας που βιάστηκε να ισχυριστεί ότι είναι ενωμένη.
