"Όρμησε στη σκηνή τους ένας ψηλός γεροδεμένος αλφαμίτης, βιτσίζοντας τον αέρα μ' ένα συρματόσχοινο. Περίφερε τα ξεπλυμένα γαλανά του μάτια πάνω στις εξόριστες, τα κάρφωσε στη Χρυσούλα και τη διέταξε: "Για έλα δω, σύ!". Κίνησε η εξόριστη, έφτασε στο κέντρο της σκηνής, που την περίμενε το τέρας. Σήκωσε κείνος το συρματόσχοινο κι άρχισε να τη χτυπάει στα πόδια με δύναμη. Η εξόριστη ένιωσε να την καίνε φωτιές. Το πρόσωπό της συσπόταν φριχτά κι άλλαζε χρώματα. Κρύος ιδρώτας την περίχυνε. Τα σύρματα μασάγανε την τρυφερή της σάρκα και την ξέσκιζαν. Τα αίματα τρέχαν από τα πόδιά της και κυλάγανε στο χώμα".
(απόσπασμα από το βιβλίο)
Στις "Περήφανες κι αδούλωτες" γυναίκες της αντίστασης, του Δημοκρατικού Στρατού, της εξορίας και της αντιδικτατορικής πάλης αναφέρεται το βιβλίο της Ναταλίας Αποστολοπούλου. Οι προσωπικές εμπειρίες και τα βιώματα μιας πικρής εποχής, οι περιπέτειες επώνυμων κι ανώνυμων γυναικών, μνημονεύονται με τρόπο άλλοτε μυθιστορηματικό και άλλοτε "ντοκουμενταρισμένο". Πέρα από την κατάθεση γεγονότων που σημάδεψαν την πρόσφατη ελληνική Ιστορία, η Ναταλία Αποστολοπούλου μας δίνει τη διάσταση του γυναικείου κινήματος αντίστασης, την ισότητα που απολάμβαναν οι γυναίκες στην επιχειρισιακή δράση και την οργανωτική δομή του ΕΑΜ, του ΔΣΕ και του ΚΚΕ, καθώς και τις συσκολίες που αντιμετώπιζαν στην εκπλήρωση του διττού τους ρόλου: εκείνον της μητέρας και της αγωνίστριας. Στις 240 σελίδες των "Περήφανων κι αδούλωτων", περιλαμβάνεται το περιεχόμενο του δεύτερου βιβλίου της Ναταλίας Αποστολοπούλου, "Στις Μυλόπετρες της βίας", που κυκλοφόρησε το 1980. Το έργο αυτό, πάντα επίκαιρο, αποτελεί φόρο τιμής σε όλες τις γυναίκες που θυσίασαν την προσωπική τους ευτυχία στο βωμό της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Το εξώφυλλο του βιβλίου, πραγματικό έργο τέχνης, έχει σχεδιαστεί από τον σπουδαίο χαράκτη Βάλια Σεμερτζίδη.
Η Ναταλία Αποστολοπούλου γεννήθηκε στο Αβραμού Μεσσήνης από γονείς αγρότες. Σπούδασε δασκάλα. Στην Κατοχή πήρε ενεργό μέρος στην Εαμική Εθνική Αντίσταση· για τη δράση της αυτή εξορίστηκε μαζί με τα παιδιά της στα στρατόπεδα της αμερικανοκρατίας: Χίο, Τρίκερι, Μακρόνησο και πάλι Τρίκερι. Την τελευταία δεκαετία είναι δημότισσα Αργυρούπολης, όπου ζει με την οικογένειά της και ασχολείται με συγγραφική εργασία. Η Ναταλία είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, ενώ το πρώτο της βιβλίο ήταν το "Δεν Δουλώνω... Δεν απογράφω!" (1979) με συνέχεια τα: "Στις Μυλόπετρες της ΒΙΑΣ", "Λεβεντογενιά", "Γροθιά στο σκοτάδι", "Μη Νομιμόφρων", "Μύρα και χοές", "Μετά τη Βάρκιζα η τραγωδία..." και βέβαια το "Περήφανες και Αδούλωτες".
