Ευρισκόμενος στις εσχατιές της μακράς και ενδόξου σταδιοδρομίας μου ως ιδιαιτεράς απεφάσισα τη συγγραφή αυτηνής εδώ της πραγματείας, θέλοντας να αφήκω πίσω μου μια μαρτυρία αξιόπιστη γύρω από το κύκλωμα των ιδιαιτέρων μαθημάτων, το οποίο πολλούς ωφέλησε, με διαφορετικούς βεβαίως τρόπους έκαστον.
Πολύ καιρό με εβασάνιζεν η ιδέα να κληροδοτήσω στην ανθρωπότητα ως κτήμα ες αεί τις εμπειρίες μου και να παραβγώ με τον Θουκυδίδη. Πλην όμως πάντοτε με σταματούσαν διάφορες σκέψεις ζοφερές: και τι θα γίνει αν μαθευτεί ότι απ’ εμένα προέρχονται τα γραπτά ετούτα; Κι αν χάσω την με τόσον κόπον οικοδομηθείσα φήμη και πελατεία μου; Κι αν πάλι πέσω ως άγριος και αφελής ιθαγενής αφρικανός εις την παγίδα του λευκού κυνηγού μου, δηλαδή της εφορίας, η οποία θα με ανακρίνει σε τίποτες μπουντρούμια για να ξεράσω όλα όσα ξέρω σχετικά με συναδέλφους μου που ουδέποτε έκοψαν μιαν απόδειξη παροχής υπηρεσιών; Αν με σύρουν στα δικαστήρια ή με γκρεμίσουν από την Ακρόπολη σαν τον Δυσσέα Αντρούτσο;
Μιαν όμως ηλιόλουστη καθημερινή πρωία, καθώς έπινα τον καφέ μου εις κεντρική πλατεία επαρχιακής τινάς πόλεως, έλαβα την μεγίστη των αποφάσεων, να προχωρήσω δηλαδή αυθωρεί και παραχρήμα εις την συγγραφήν του παρόντος. Και ιδού ποια ήταν η αφορμή: ενώπιον μου και περί ώραν δεκάτην περίπου πρωινή, μαθήτρια τινά, διέσχιζε τον δρόμο. Εις τα χεράκια της τα ροδαλά, τα οποία η μοίρα είχε αναμφιβόλως προορίσει για ερωτικές περιπτύξεις και χειραντλήσεις ερωτικών χυμών, εκρατούσε ένα μικρόν πακέτο βιβλίων και τετραδίων σπιράλ: όδευε πασιφανώς προς συνάντηση καθηγητού τινός, ίσως μαθηματικού, ίσως και φιλολόγου. Ήτανε, ως το περπάτημα και το βλέμμα με άφηναν να υποθέσω, απόφοιτος, στα προχωρημένα δηλαδή δεκαεπτά της χρόνια. Εφορούσε ένα ελαφρό, σχεδόν διάφανο φουστανάκι ινδικό, από αυτά με τα μοβ λαχούρια και τα άνθη του λωτού. Τα σφύζοντα από ζωή μαστίδιά της, ωσάν αφρικανικά φρούτα μάνγκο προηγούνταν κατ’ ολίγον του αποδελοίπου σώματός της . Ακολουθούσαν χαρίεντα και παλλόμενα τα οπίσθιά της, οπίσθια εκπληκτικής επινοήσεως τουθεικών δυνάμεων, οπίσθια που, τελείως ανεξήγητα, μου ενεθύμιζαν το τούρκικο όνομα Μπιν-Μπιρ-Ντιρέκ, ήτοι ελληνιστί χίλιοι και ένας κίονες. Ίσως, όπως αντιλαμβάνομαι εκ των υστέρων, να προεχώρησα στον συνειρμό αυτόνα από την ασυνείδητη, μύχια επιθυμία μου να συνευρεθώ με την απόφοιτον ταύτη χιλίας και μίας νύκτας. [...]
